Księga Rodzaju

Księga Rodzaju 1:1 Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.
Księga Rodzaju jest niezwykle ważną księgą w Biblii.
Gdy czytamy ją z modlitwą możemy znaleźć w niej początek wszystkich ważnych prawd Bożego objawienia.
Żydzi nazywają tę księgę POCZĄTEK – od pierwszego słowa tej księgi BERESZIT – podobnie pozostałe księgi Mojżeszowe – ich żydowskie nazwy pochodzą od pierwszych słów rozpoczynających hebrajskie zwoje.
2 Mojżeszowa – Ks. Wyjścia – SZAMOT – IMIONA
3 Mojżeszowa – Ks. Kapłańska – WAJIKRA - WEZWANIE itd.
A więc pierwsza księga Biblii BERESZIT – POCZĄTEK, mówi o początkach:
- o początku stworzenia, początku rodzaju ludzkiego, początku grzechu, cierpienia, śmierci, początku narodu wybranego i Bożego planu zbawienia – ratowania skażonej grzechem ludzkości.
Zawarte w tej księdze informacje są bardzo wybiórcze i niekompletne, co rodzi mnóstwo pytań na które nie mamy pewnych odpowiedzi.
Dlaczego w pierwszym wierszu czytamy, że Bóg stwarza niebo i ziemię, a w drugim czytamy, że ziemia była, albo stała się pustkowiem i chaosem [tohu wawohu]?
Czy Bóg stworzył niebo i ziemię w stanie bezładu i pustki, czy też, jak domyślają się niektórzy, pierwotna ziemia i niebo stały się bezładne i spustoszone w wyniku jakiegoś wielkiego kataklizmu jak bunt szatana i części aniołów?
Niektórzy mówią o wielkiej przepaści dzielącej 1 i 2 wiersz Biblii – wielkiej ciszy okrywającej tajemnice pierwotnej ziemi, która uległa zniszczeniu i spustoszeniu w wyniku niebiańskiego konfliktu i jego konsekwencji.
Niektórzy nie tylko czytają wiersze zawarte w Biblii, ale także spacje między wierszami!
Nie wiemy jak długo Adam i Ewa żyli w Raju.
Kim był mówiący ludzkim głosem wąż, który kusił i zwiódł Ewę?
Co się Bogu nie podobało w ofierze Kaina?
Skąd Kain wziął żonę i kim byli ludzie, których Kain się obawiał, że go zabiją?
Jest wiele tego typu niejasności, które prowadzą różnych ludzi do odmiennych domysłów i spekulacji.
Bóg nie podał nam wszystkich informacji i szczegółów, które chcielibyśmy znać, ale wybrał tylko to co uznał za konieczne by nam objawić – to co potrzebujemy wiedzieć i na czym mamy się skupiać!
Ponadto, wiele przedstawionych wydarzeń jest pozostawionych bez komentarza – czytający i słuchający muszą rozważać, rozmyślać, modlić się i prosić Boga o objawienie prawd, które te wydarzenia ilustrują.
Są wyjątki od tej zasady jak np. ustanowienie pierwszego małżeństwa: 2:21-24 Wówczas PAN, Bóg, zesłał na człowieka głęboki sen — i ten zasnął. Wtedy wziął część z jego boku, a miejsce po niej wypełnił ciałem. Z tej części, wziętej z człowieka, ukształtował PAN, Bóg, kobietę i przyprowadził ją do człowieka. Widząc ją, człowiek zawołał: Ta dopiero jest kością z mych kości i ciałem z mego ciała! Będzie nazwana mężatką, ponieważ z męża została wzięta. Właśnie dlatego mąż opuści ojca i matkę, złączy się ze swą żoną i stanie się z nią jednym ciałem.
Natomiast kolejny wiersz znowu opisuje pewien fakt nie wyjaśniając nam powodu opisanego stanu rzeczy: A człowiek i jego żona byli oboje nadzy, a jednak nie odczuwali przed sobą nawzajem wstydu.
Czemu byli nadzy? Czemu się w coś nie ubrali?
Nie mieli poczucia wstydu?
Nie widzieli swojej nagości, bo byli przyodziani Bożą chwałą?
Ich nagość nie budziła pożądania?
Możemy się różnych rzeczy domyślać… ale tak do końca to nie jesteśmy pewni, poza tymi, którzy są pewni .
Podobnie ma się rzecz z szabatem, któremu się ostatnio przyglądaliśmy. Czytamy w 2:1-3 że niebo wraz z całym swym niebiańskim zastępem oraz ziemia, zostały ukończone. Stało się to, zanim nastał siódmy dzień. Bóg ukończył swoje dzieło i w siódmym dniu zaprzestał wszelkiej pracy. Pobłogosławił On siódmy dzień i poświęcił go, w nim bowiem sam odpoczął po tym, czego dokonał w swoim twórczym działaniu.
Bóg błogosławi siódmy dzień, poświęca go [oddziela go od innych dni], sam w nim odpoczywa i na tym kończy się cała nauka na temat szabatu w tej księdze.
Mijają tysiące lat ciszy w tym temacie, po upływie których szabat pojawia się przy okazji zbierania manny na pustyni w drodze Izraela do Kanaanu i dopiero wtedy szabat zostaje ustanowiony znakiem przymierza między Bogiem a Izraelem.
Dopiero w Księdze Wyjścia, Bóg nawiązuje do dzieła stworzenia i odpocznienia w dniu szabatu, czyniąc ten dzień dniem odpocznienia dla swojego wybranego narodu.
Podobnie wiele innych wydarzeń zapisanych w Księdze Rodzaju nabiera znaczenia w świetle dalszego objawienia zawartego w kolejnych księgach Biblii.
Mając do dyspozycji jedynie Księgę Rodzaju, moglibyśmy wyciągać z niej jakieś wnioski wychodzące poza historyczne wydarzenia w niej opisane, ale byłyby one bardzo ubogie i krótkowzroczne.
Natomiast w kontekście całej Biblii, poselstwo Księgi Rodzaju nabiera duchowej głębi i praktycznego wymiaru dla ludzi wszystkich czasów i wszystkich kultur.
Dowiadujemy się z niej, że jest jeden Bóg, Stworzyciel wszystkich rzeczy, który czyni człowieka na Swój własny obraz i podobieństwo, obdarza człowieka możliwością podejmowania decyzji i odpowiedzialnością za podejmowane decyzje.
Pierwsi ludzie otrzymują wielki dar wolności wyboru posłuszeństwa Bogu, które ma być wyrazem miłości i zaufania Bogu.
Jednak ludzie, pod namową kusiciela, dokonują tragicznego wyboru nieposłuszeństwa Bogu, co skutkuje dramatyczną przemianą ich natury oraz zamienia pierwotny dobry stworzony świat w miejsce chaosu, cierpienia, potęgującego się zła i śmierci.
Ten temat jest przewodnim motywem tej księgi – decyzje, kroki, działania bez Boga prowadzą do degradacji człowieka, dezintegracji społecznej, konfliktów, cierpienia i śmierci.
Z drugiej strony obecność Boga w życiu ludzi przynosi ratunek, odnowę życia, pojednanie między ludźmi i szczególną szczęśliwość, stan pokoju ducha – określany pięknym hebrajskim słowem SHALOM.
Na samym początku historii zawartej w tej księdze widzimy dzieje pierwotnej cywilizacji, która lekceważąc Boga stacza się na samo dno zepsucia i nieprawości:
[Rdz 6: 5-7] PAN zaś widział, że wielka jest niegodziwość człowieka na ziemi. Zauważył, że każda myśl ludzkiego serca jest ustawicznie zła. Dlatego żałował PAN, że stworzył na ziemi człowieka, bolał nad tym w swym sercu. Postanowił zatem: Zgładzę z powierzchni ziemi człowieka, którego stworzyłem. Usunę także bydło, płazy oraz ptaki, bo żałuję, że powołałem to wszystko do istnienia!
To jest ten tragiczny obraz ludzkości negującej Boga, lekceważącej Jego sprawiedliwe wymagania, obojętnej na Boga i nie szukającej Boga.
Następne wiersze jednak mówią o człowieku z tej epoki, który wyróżniał się znajomością Boga:
[Rdz 6: 8-9] Noe jednak znalazł łaskę w oczach PANA. Oto dzieje rodu Noego: Noe był człowiekiem sprawiedliwym. Na tle swojego pokolenia był nieskazitelny. Noe przyjaźnił się z Bogiem.
Noe obrazuje odkupienie człowieka: ukrycie w Arce zbawienia w czasie sądu i zagłady.
Noe obrazuje doświadczenie człowieka uratowanego od śmierci.
Ukryty w arce, zostaje ocalony z wód sądu i śmierci, aby wyjść do nowego świata i nowego życia.
Bóg zawiera przymierze z Noem i z całą ziemią, w centrum którego jest obietnica zachowania ziemi od kolejnego potopu, który zgładziłby życie na ziemi.
Bóg błogosławi Noego nakazując mu rozmnażać się i ponownie zapełniać ziemię.
Potomkowie Noego, zgodnie z Bożym poleceniem rozmnażają się w błyskawicznym tempie o czym czytamy w 10 rozdziale i rozprzestrzeniają się po ocalałej z potopu ziemi, ale postanawiają zbudować sobie wieżę do nieba by utrwalić SWOJE IMIĘ i nie rozproszyć się po ziemi.
[Rdz 11: 5-8] PAN natomiast zstąpił, aby przyjrzeć się miastu oraz wieży, które budowali ludzie. I powiedział: Oto jeden lud, wszyscy posługują się tym samym językiem, a to dopiero początek ich dzieła. Teraz już nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Chodźmy, zstąpmy tam i pomieszajmy im język, tak aby jeden nie rozumiał mowy drugiego! W ten sposób PAN rozproszył ich stamtąd po całej ziemi i tak przestali budować miasto.
Spośród tych rozproszonych ludów, Bóg dokonuje wyboru jednego człowieka z którego postanawia uczynić szczególny naród przeznaczony do szczególnej misji.
 Bóg wybiera, powołuje i zawiera przymierze z Abramem, którego Bóg czyni Abrahamem – ojcem wielu narodów, obiecując, że w jego potomstwie wszystkie narody ziemi zostaną ubłogosławione.
Wszystkie kolejne księgi Starego Przymierza kontynuują ten wątek powołania i błogosławieństwa Abrahama, i notują dzieje jego potomków.
Nowy Testament rozpoczyna się rodowodem Jezusa Chrystusa, który jest nazwany synem Abrahama:
Mat. 1:1-2 Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka, a Izaak ojcem Jakuba, a Jakub ojcem Judy oraz jego braci.
W sumie, w Księdze Rodzaju możemy odnaleźć 11 rodowodów, które zawierają kolejne etapy realizacji Bożego planu odkupienia całej ludzkości.
Sześć kluczowych postaci Księgi Początków zaznacza duchowy szlak rodzaju ludzkiego: Adam, Noe, Abraham, Izaak, Jakub i Józef
ADAM obrazuje – NIEPOSŁUSZEŃSTWO I UPADEK człowieka w grzech – duchową śmierć
NOE obrazuje – ODKUPIENIE
ABRAHAM obrazuje – ZBAWCZĄ WIARĘ I USPRAWIEDLIWIENIE Z WIARY.
Izaak jest pięknym obrazem synostwa - tego, co to znaczy być umiłowanym synem Boga.
Jakub jest obrazem uświęcenia - cudownego dzieła Bożego, w którym jesteśmy uwalniani od naszych usiłowań prowadzenia życia w mocy ciała i jesteśmy łamani przez Boga, aż z Jakuba (chytrego oszusta) stajemy się Izraelem, księciem Boga - zwyciężamy będąc pokonanymi i kulejąc przez resztę naszego życia na pamiątkę naszego zwycięstwa!
Moc w słabości – skarb w glinianych naczyniach!
Uświęceni przez bolesne doświadczenia i cierpienie!
Józef - obrazuje uwielbienie.
Człowiek kochany przez ojca, a źle traktowany przez braci.
Spędził długie lata w ciemnościach więzienia, choć cały czas doświadczał Bożej przychylności, pociechy i zachęty - aż do chwalebnego dnia wielkiej przemiany!
W jednym dniu został wywyższony by panować i rządzić jako druga osoba w królestwie.
To jest obraz naszej przyszłości: Teraz idziemy przez ciemną dolinę cieni, aż zostaniemy przeniesieni z ciemności tej ziemskiej egzystencji, do samego tronu i obecności Boga, gdzie uwielbieni zasiądziemy z Jezusem na Jego tronie by z Nim rządzić i panować na wieki.
To w wielkim skrócie jest alegoryczne przesłanie tej niezwykłej księgi początków – BERESZIT.
Jest jeszcze jedna, konieczna do przyjęcia przez nas perspektywa interpretacji tej księgi oparta na słowach Pana Jezusa z Ewangelii Jana 5, gdzie w 46 wierszu Jezus oznajmia: Gdybyście wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i Mnie, gdyż on napisał o Mnie.
Oby Boży Święty Duch oświecał nasze duchowe oczy byśmy czytając księgi Mojżeszowe oglądali chwałę Jezusa, która jest obecna niemal na każdej stronie tych ksiąg!
Już w pierwszym zdaniu Biblii spotykamy Jezusa, gdy czytamy:
[Rdz 1: 1] Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.
Porównajmy to stwierdzenie z pierwszymi zdaniami Ew. Jana:
[J 1: 1-3] Na początku było Słowo; Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko dzięki Niemu się stało i z tego, co istnieje, nic nie stało się bez Niego.
[Hbr 1: 1-2] Bóg, który stopniowo i na wiele sposobów objawiał dawniej swoje Słowo ojcom przez proroków, w tych ostatnich dniach przemówił do nas w osobie Syna. Jego ustanowił dziedzicem wszystkiego. Przez Niego również stworzył wszystko, co istnieje w czasie i przestrzeni.
[Hbr 1: 7-10] O aniołach wprawdzie powiedziano: On swych aniołów czyni wichrami, a swych podwładnych płomieniami ognia; lecz o Synu: Twój tron, o Boże, trwać będzie na wieki, berłem prawości berło Twojego Królestwa. Ukochałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś bezprawie, dlatego Twój Bóg namaścił Cię, o Boże, olejkiem radości, jak żadnego z Twoich towarzyszy. Oraz: Ty już dawno, Panie, posadowiłeś ziemię i niebiosa są dziełem Twoich rąk.
Słowo Bóg w pierwszym wierszu Biblii jest w liczbie mnogiej, a czasownik stworzył jest w liczbie pojedynczej.
Jeden Bóg w liczbie mnogiej! Co za niezwykły paradoks.
Ten Jeden Bóg w liczbie mnogiej wyraźnie objawia swą mnogość gdy w 26 wierszu mówi: Uczyńmy człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo!
Tym razem czasownik jest w liczbie mnogiej!
A w kolejnym wierszu znowu Bóg jest w liczbie mnogiej, a czasownik w liczbie pojedynczej!
[Rdz 1: 27] Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz. Stworzył go na obraz Boga — stworzył ich jako mężczyznę i kobietę.
Zamiennie w pierwszych rozdziałach Biblii widzimy Boga mówiącego w liczbie pojedynczej i liczbie mnogiej:
[Rdz 11: 5-7] PAN zstąpił, aby przyjrzeć się miastu oraz wieży, które budowali ludzie. I powiedział: Chodźmy, zstąpmy tam i pomieszajmy im język, tak aby jeden nie rozumiał mowy drugiego!
Od pierwszych wierszy Biblii Bóg objawia się jako Jeden Bóg ale we wspólnocie Osób.
Dla religijnych Żydów, przez wieki wielka tajemnica i zagadka, która zostaje rozwiązana dopiero wraz z przyjściem na świat Bożego Syna, który w jedności z Ojcem i Duchem Świętym zostaje nam objawiony jako Stworzyciel wszystkich rzeczy, który jak czytamy w liście do Hebrajczyków 1:3 jest odblaskiem Bożej chwały i odbiciem Jego Istoty - On, który podtrzymuje wszystko Słowem swojej mocy!
Zanim na scenie pojawił się Adam, Noe, Abraham, czytamy o Bogu, który jak Jezus Chrystus mówi JA JESTEM!
W 3 rozdziale księgi Bereszit, po upadku Adama i Ewy w grzech, znajdujemy niezwykłą obietnicę o nasieniu kobiety, które miało zmiażdżyć głowę węża i zostać ukąszone w piętę ( Rdz 3,15)
Wypełnienie tej łaskawej obietnicy jest podsumowane w Hbr 2:14 A ponieważ dzieciom przypadł udział we krwi i ciele, On [Jezus] również miał w nich udział, aby przez śmierć pokonać tego, który ma władzę nad śmiercią, to jest diabła.
Podobne obietnice dotyczące błogosławienia wszystkich narodów przez jego nasienie zostały dane Abrahamowi, Izaakowi i ponownie Jakubowi (Rdz 22,18; 12,3; 17,7; 21,12),(Rdz 26,4), (28,14).
W liście do Galacjan 3 rozdziale Ap. Paweł wyjaśnia, że te obietnice zostały wypełnione w Jezusie.
W 14 rozdziale Księgi Początków spotykamy tajemniczą postać Melchisedeka – Króla Sprawiedliwości i jednocześnie Kapłana Boga Najwyższego (Rdz. 14:17-20)
[Hbr 7: 1-3] Co do tego Melchizedeka, króla Szalemu, kapłana Boga Najwyższego, który wyszedł na spotkanie Abrahama powracającego po rozgromieniu królów i pobłogosławił mu, a któremu Abraham ze wszystkiego wydzielił dziesięcinę, to jego imię znaczy po pierwsze król sprawiedliwości, a po drugie król Salemu, czyli król pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, bez początku swoich dni i bez końca życia — podobny w tym do Syna Bożego — pozostaje on kapłanem nieprzerwanie.
[Hbr 7: 14-17] Bo jest oczywiste, że nasz Pan wywodzi się z Judy, o którym to pokoleniu Mojżesz nic nie powiedział odnośnie kapłaństwa. I jest to tym bardziej oczywiste, że na podobieństwo Melchisedeka jest ustanowiony inny kapłan, Który stał się nim, nie według przykazania prawa cielesnego, ale według mocy niezniszczalnego życia. Świadczy bowiem o Nim: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka.
[Hbr 7: 22-28] O tyle więc lepszego przymierza Jezus stał się poręczycielem. A tych kapłanów było wielu, dlatego że śmierć nie pozwalała im trwać na zawsze; Ten natomiast, na wieki pozostaje, bo ma kapłaństwo nieprzemijające. Dlatego też, może całkowicie zbawić tych, którzy przez Niego przystępują do Boga; bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi. Takiego właśnie przystało nam mieć arcykapłana, który stał się święty, niewinny, nieskalany, odłączony od grzeszników i wywyższony ponad niebiosa, Nie ma On potrzeby codziennie, jak inni arcykapłani, najpierw składać ofiary za własne grzechy, a potem za lud; uczynił to bowiem raz na zawsze, gdy ofiarował samego siebie. Prawo bowiem ustanawia arcykapłanami ludzi mających słabość; ale słowo złożonej przysięgi, po nadaniu Prawa – ustanawia Syna Bożego uczynionego doskonałym na wieki.
Kolejnym wielkim obrazem naszego Zbawiciela jest ofiarowanie Izaaka na ołtarzu na górze Moria.
Wielu biblistów twierdzi, że jest to to sama góra, która w Nowym Testamencie nosi nazwę Golgota.
W Rdz 22:2 Bóg powiedział do Abrahama: Weź teraz swego syna, twego jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do ziemi Moria i tam złóż go na ofiarę całopalną na jednej górze, o której ci powiem.
Dwa tysiące lat później Niebiański Ojciec posłał na ten grzeszny świat Swojego jednorodzonego, jedynego w swoim rodzaju, umiłowanego Syna, który miał położyć swoje życie na wzgórzu Golgoty – być może tej samej górze, na którą Abraham wszedł z Izaakiem.
W Izaaku zawierały się wszystkie obietnice dane Abrahamowi.
Śmierć Izaaka oznaczała utratę wszystkiego dla Abrahama – to był nie tylko jego ukochany syn, ale także jedyna nadzieja realizacji wszystkich Bożych obietnic danych Abrahamowi.
Śmierć Jezusa, umiłowanego Syna Bożego, to jedyna nadzieja realizacji wszystkich Bożych obietnic danych Adamowi, Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i wszystkim późniejszym prorokom.
Izaak został oszczędzony, choć Abraham był przekonany, że Izaak zginie i zostanie przywrócony do życia: [Hbr 11: 17-19] Dzięki wierze Abraham, poddawany próbie, przyniósł na ofiarę Izaaka. Ofiarował jedynego — on, który otrzymał obietnicę i do którego powiedziano: Twoim potomstwem będzie nazywane potomstwo Izaaka. Liczył on na to, że Bóg ma moc wskrzeszać nawet umarłych. I też z umarłych, mówiąc obrazowo, odzyskał swego syna.
Jezus nie został oszczędzony, ale został ofiarowany na drzewie krzyża Golgoty jako Baranek Boży, który gładzi grzech świata.
Został złożony w grobie i po trzech dniach powstał z martwych, rozrywając więzy śmierci i przynosząc życie wszystkim, którzy w Niego wierzą!
Księga Bereszit kończy się historią życia Józefa, którego życie i charakter jest nie tylko obrazem naszego przyszłego uwielbienia ale także pięknym obrazem Chrystusa.
Widzimy Józefa umiłowanego przez ojca, sprzedanego przez braci za cenę niewolnika, przyjmującego postawę sługi, opierającego się pokusie, fałszywie oskarżonego i skazanego, a w końcu wywyższonego na księcia i zbawiciela ginącego z głodu świata.
Sam Józef podsumowuje to słowami, które kieruje do swoich braci w 50: 20: Wy wprawdzie zaplanowaliście wyrządzić mi zło, Bóg jednak zaplanował przy tym dobro, by dokonać tego, co jest dziś — zachować przy życiu liczny lud!
Dokładnie tego dokonał Bóg, posługując się niegodziwością ludzi, zgotował ludziom zbawienie – ratunek przez odrzuconego, fałszywie oskarżonego i skazanego na śmierć niewinnego!
Tego to Bóg wielce wywyższył i obdarzył imieniem znaczącym więcej niż wszelkie inne, aby na imię Jezus zgięło się każde kolano w niebie, na ziemi, pod ziemią, i aby każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem — na chwałę Boga Ojca. [Flp 2: 9-11]
To tylko kilka wybranych przykładów ilustrujących jak Chrystus jest zapowiadany w Pismach Starego Testamentu.
Tych cieni Chrystusa jest dużo więcej w drobnych szczegółach:
Mamy ciernie będące elementem przekleństwa po upadku pierwszych ludzi, i koronę cierniową, która raniła skronie cierpiącego Zbawiciela
Arka Noego, w której 8 dusz ludzkich zostało ocalonych, jest ilustracją miejsca schronienia i ratunku jakie znajdują ci, którzy kryją się w Chrystusie, który powstał z martwych dzień po szabacie, czyli 8 dnia!
Jakub widzi drabinę łączącą niebo i ziemię, po której zstępują i wstępują aniołowie Boży – Jezus nawiązuje do tej wizji w Ew. Jana 1: 51 w rozmowie z Natanaelem mówiąc: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, ujrzycie niebo otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego.
Jezus jest Pomostem łączącym niebo i ziemię, jedynym pośrednikiem między ludźmi a Bogiem – o Nim świadczy całe Pismo, jak zobaczymy omawiając jego pozostałe księgi!

KSIĘGA WYJŚCIA

[Wyj. 1: 1-16] A to są imiona synów Izraela przybyłych z Jakubem do Egiptu — każdy przybył wraz z rodziną: Ruben, Symeon, Lewi i Juda; Issachar, Zebulon i Beniamin; Dan i Naftali, Gad i Aszer.
Żydzi nazywają tę księgę SZAMOT –– IMIONA – od drugiego słowa w tej księdze.
Natomiast pierwsze hebrajskie słowo tej księgi brzmi WELEH – A TO / A OTO - wyrażenie, które sugeruje ciąg dalszy jakiejś historii, wiąże obecną historię z poprzednią.
Wszystkich przybyłych osób, pochodzących bezpośrednio od Jakuba, było siedemdziesiąt, a Józef był już w Egipcie. Po latach Józef umarł, wymarli też jego bracia i całe to pokolenie. Lecz synowie Izraela byli płodni i mnożyli się, stawali się liczni i potężniejsi, a kraj był ich pełen. W Egipcie objął też rządy nowy król. Nie znał on Józefa. Stwierdził wobec swojego ludu: Izraelici przerośli nas liczbą i siłą. Postąpmy z nimi mądrze. Ukróćmy ich rozwój. Bo gdyby wybuchła wojna, mogliby dołączyć do naszych wrogów i walczyć przeciw nam, a potem opuścić nasze granice. Postawiono zatem nad Izraelem przełożonych odpowiedzialnych za przymusowe roboty. Nakładali oni na lud ciężkie zobowiązania. A właśnie w tym czasie budowano dla faraona miasta-spichlerze: Pitom i Ramses. Jednak im bardziej gnębiono lud, tym bardziej stawał się on liczny i znaczący, z drugiej zaś strony coraz wyraźniej dawała o sobie znać niechęć do Izraela. Egipcjanie wprzęgli Izraelitów do przymusowych robót. Uprzykrzali im życie ciężką pracą przy glinie i cegłach. Narzucali im przeróżne prace na polach. A wszystko to Izraelici wykonywali pod przymusem. Ponadto król Egiptu wezwał hebrajskie położne. Jedna z nich miała na imię Szifra, a druga Pua. Przy porodach Hebrajek — powiedział — zwracajcie uwagę na płeć dziecka. Synów uśmiercajcie, córki mogą żyć.
Księga Wyjścia zaczyna się od opisu tragicznej sytuacji potomków Jakuba/Izraela w Egipcie.
Z siedemdziesięciu osób, które przybyły do Egiptu aby uniknąć głodu za czasów patriarchy Józefa, w ciągu 400 lat, potomkowie Izraela rozrośli się do licznego narodu – wg obliczeń biblistów ich liczba wahała się od 1,5 do 2,5 miliona osób!
Nowy władca Egiptu, w obawie o bezpieczeństwo kraju, nakazuje stopniową eksterminację Bożego ludu, przez mordowanie nowonarodzonych chłopców izraelskich.
Ponadto, synowie Izraela, po wiekach przebywania w Egipcie, zostali zniewoleni i wyrabiali cegły, służące do realizacji wielkich projektów budowlanych pogańskiego faraona.
Natomiast w ostatnich rozdziałach tej Księgi czytamy opis budowy pięknego przybytku, w którym, wpośród wyzwolonego narodu, miał zamieszkać sam Bóg.
Mamy tu kolejne dramatyczne odwrócenie sytuacji w realizacji Bożego planu odkupienia ludzkości.
W Księdze Rodzaju widzimy utratę czystego, szczęśliwego życia w Raju i pasmo tragedii będących rezultatem ludzkiego nieposłuszeństwa poczynając od morderstwa Abla, poprzez potop za czasów Noego, wieżę Babel, zniszczenie Sodomy i Gomory, aż po wielki międzynarodowy głód, który prowadzi rodzinę Jakuba do Egiptu.
Ostatni wiersz Księgi Rodzaju mówi o trumnie Józefa w Egipcie.
Kolejnych 400 lat pobytu potomków Izraela w Egipcie jest pokrytych biblijnym milczeniem – mogłoby się wydawać, że Bóg zapomniał o obietnicach, które przed wiekami złożył Abrahamowi, że uczyni z niego wielki naród i da mu w posiadanie całą ziemię kananejską!
Potomkowie Abrahama co prawda niezwykle się pomnożyli i stali się wielkim narodem, ale ich los w Egipcie nie zapowiadał świetlanej przyszłości.
Księga Wyjścia relacjonuje niezwykłe/cudowne wydarzenia jakie doprowadziły do powstania niepodległego narodu Izraela, zmierzającego do ziemi obiecanej przez ich Boga.
Pierwsza część tej księgi - rozdziały 1-19 przedstawiają wyjście Izraela z niewoli egipskiej, a druga część - rozdziały 20-40 zawierają Boże instrukcje dotyczące ich codziennego życia i oddawania Bogu chwały.
Po pierwsze, Bóg wyswobodził swój lud z niewoli.
Dokonał tego wyzwolenia poprzez przygotowanie i powołanie jednego człowieka, przez którego doszło do spektakularnej konfrontacji miedzy Bogiem Izraela – JHWH – a bóstwami Egiptu.
Po ponad czterystu latach niewoli w Egipcie, wybrany przez Boga naród opuszcza Egipt poprzez cudowną i dramatyczną serię wydarzeń.
Narastająca fala kolejnych plag łamie potęgę i pychę Egiptu.
Cudowne przejście Izraela przez otwarte Morze Czerwone i zagłada egipskiej armii w tym morzu, były kulminacją objawienia Bożej potęgi i Jego nieograniczonych możliwości.
Następnie, po ich uwolnieniu z kajdan Egiptu, Bóg cudownie prowadzi Swój lud przez pustynię i po dotarciu pod górę Synaj, przemawia do nich i nadaje im swoje Prawo.
To Prawo było dokładnym objawieniem Bożej woli dla wybranego narodu: mówiło jak Bóg chce aby postępowali i jak mają Go czcić.
Najpierw Bóg przemawia bezpośrednio do swojego ludu, a następnie spotyka się z Mojżeszem, aby objawiać mu szczegółowe aspekty tego prawa.
To są dwie zasadnicze części tej księgi:
Czytamy o tym, jak Bóg dokonuje wyzwolenia/zbawienia swojego ludu, a następnie objawia mu Swoją wolę co do tego, jak powinien żyć jako wyzwolony i wdzięczny lud.
Wpośród tych niezwykłych, chwalebnych, cudownych działań Boga, poznajemy Bożych wybrańców - synów Izraela - narzekających, wystawiających Boga na próbę i dopuszczających się bałwochwalstwa – najwyższej formy nieposłuszeństwa i buntu wobec Boga.
Ta Księga uczy nas, że Jahwe jest jedynym prawdziwym Bogiem, który troszczy się o Swoich wybranych i wyzwala ich z wszelkiej niewoli a następnie wychowuje ich, uczy jak mają żyć i służyć Mu.
Jednocześnie zawiera realistyczny obraz ludzkiego zepsucia, ludzkiej tendencji do nieposłuszeństwa, obierania własnej drogi ignorującej Boga i uparcie odrzucającej Jego władzę!
Główną ludzką postacią w Księdze Wyjścia jest Mojżesz, który wg słów Szczepana zapisanych w Dz 7: 22, został wykształcony we wszelkiej mądrości Egipcjan, i był mocny w słowach i w czynach.
Mojżesz najpierw zmaga się z Bogiem, następnie zmaga się z faraonem, a w końcu z Izraelitami, którzy zawdzięczali mu życie i wolność.
Przy całej swej ludzkiej słabości, Mojżesz okazuje się wielkim człowiekiem i wielkim przywódcą.
Autor listu do Hebrajczyków składa o nim chwalebne świadectwo:
[Hbr 11: 24-27] Przez wiarę Mojżesz, gdy dorósł, odmówił nazywania się synem córki faraona; Wybierając raczej cierpieć uciski z ludem Bożym, niż mieć doczesną rozkosz z grzechu. Uważał zniewagi znoszone dla Chrystusa za większe bogactwo niż skarby Egiptu, bo wypatrywał zapłaty. Przez wiarę opuścił Egipt, nie lękając się gniewu króla, bo wytrwał, tak jakby widział Niewidzialnego.
Inne ważne postacie to Aaron, starszy brat Mojżesza, który służy mu jako jego rzecznik i pomocnik, choć czasami ulega presji otoczenia i popełnia karygodne błędy!
Kolejna wielka postać to młody wojownik o imieniu Jozue, który towarzyszy Mojżeszowi w jego służbie i stacza zwycięskie walki z napotykanymi po drodze wrogami.
Faraon obecny w pierwszych 14 rozdziałach jawi się jako mroczny i złowrogi tyran, który bezskutecznie przeciwstawia się Bogu na drodze realizacji Jego planu.
Inne osoby, które odgrywają istotną rolę, to hebrajskie położne, Jetro, teść Mojżesza, magowie faraona, siostra Mojżesza Miriam oraz dwaj wykwalifikowani rzemieślnicy Bezalel i Oholiab, odpowiedzialni za budowę przybytku.
Wśród znaczących miejsc opisanych w Księdze Wyjścia znajdują się Egipt, Morze Czerwone, Mara, gdzie gorzka woda została zamieniona w słodką, oaza Elim, pustynia oraz góra Synaj.
Kluczowe tematy tej księgi to odkupienie, posłuszeństwo i uwielbienie.
[Wj 6: 6] Dlatego powiedz synom Izraela: Ja jestem JHWH. Uwolnię was od ciężarów nałożonych przez Egipcjan, wybawię was z ich niewoli, wykupię was uniesionym ramieniem, za sprawą wielkich sądów.
Porywająca relacja o wyzwoleniu Izraelitów powinna nas inspirować do ciągłej refleksji nad odkupieniem, które jest naszym udziałem w Chrystusie i nad objawieniem Wielkiego Zbawiciela – naszego Boga.
Czy doświadczyłeś w swoim życiu zbawiennego wyzwolenia od władzy grzechu?
Jeśli tak, to czy jesteś wdzięczny za to, że Bóg wyrwał cię z królestwa ciemności i przeniósł do Swojego królestwa światłości? (1 Piotra 2:9).
[Wj 19: 5-6] A teraz, jeśli będziecie uważnie słuchać mojego głosu i przestrzegać mojego przymierza, będziecie moją szczególną własnością pośród wszystkich ludów, gdyż moja jest cała ziemia. Będziecie Mi królestwem kapłanów i narodem świętym — te słowa przekaż synom Izraela.
Po odkupieniu Izraela, Bóg pragnął i oczekiwał ich posłuszeństwa.
Jednak oni wielokrotnie uparcie wybierali drogę nieposłuszeństwa.
Jak to wygląda w naszym życiu?
Apostoł Piotr odwołując się do powyższych słów z Księgi Wyjścia napisał:
1P 2: 9-11] Ale to wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym , by rozgłaszać wspaniałość Tego, który was wyrwał z ciemności i wprowadził w swoje zachwycające światło. Wy, którzy niegdyś byliście nie-ludem , teraz jesteście ludem Bożym! Dla was niegdyś nie było miłosierdzia , a teraz go dostąpiliście! Kochani, zachęcam was, abyście jako uchodźcy, jako ludzie nietutejsi, rezygnowali z żądz ciała, które walczą przeciwko duszy.
Czy nasza wdzięczność za Boże zbawienie wyraża się w naszym poddaniu się Bogu i szukaniu Jego woli i władzy w naszym życiu?
Czy jesteśmy wiernymi pielgrzymami w naszej wędrówce do ziemi obiecanej obfitego życia w Chrystusie czy też pobłażamy żądzom ciała i wegetujemy na pustyni nieposłuszeństwa?
Czy Boże Królestwo i Jego sprawiedliwość są naszym najwyższym celem i pierwszym dążeniem naszego życia?
1Jana 5: 3] W tym bowiem przejawia się miłość do Boga, że się przestrzega Jego przykazań.
Jana 14: 15] Jeśli mnie miłujecie, zachowujcie moje przykazania.
Bóg ściśle określił jakie są Jego wymagania i w jaki sposób mamy Go wielbić!
W Starym Przymierzu wyrażało się to w licznych obrzędach i ofiarach składanych najpierw w Przybytku a następnie w świątyni.
W Nowym Przymierzu nasze uwielbienie ma z gruntu charakter duchowy, gdyż nasz Pan powiedział, że prawdziwi czciciele będą czcili Ojca w duchu i w prawdzie. Takich właśnie czcicieli Ojciec sobie szuka. [J 4: 23]
Nasze uwielbienie Boga nie zamyka się w rytuałach, obrzędach czy w jakimś zbiorze przepisów i przykazań, ale w Nowym Przymierzu nasze ciała są świątynią Bożego Ducha i całe nasze życie ma być nieustannym uwielbieniem naszego Boga:
[1Kor 6: 19-20] Czy nie wiecie, że wasze ciało jest przybytkiem Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga? Oraz, że już nie należycie do siebie samych? Gdyż za ogromną cenę zostaliście kupieni. Chwalcie zatem Boga w waszym ciele.
[1Kor 10: 31] A zatem cokolwiek jecie lub pijecie, albo cokolwiek czynicie, wszystko to czyńcie na chwałę Boga.
Księga Wyjścia jest pełna barwnych ilustracji życia wiary i jest niewyczerpaną skarbnicą ilustracji duchowych prawd.
W każdym rozdziale tej księgi można spędzić wiele godzin rozważając jej poszczególne elementy.
Ze względu na czas skupimy się jedynie pokrótce na licznych obrazach naszego Pana, jakie możemy znaleźć niemal na każdej stronie tej księgi.
Bóg objawia się nam jako Wybawiciel i Przywódca swego ludu, Bóg bliski, mieszkający wśród nich, zajmujący się sprawami ich codziennego życia.
Powołanie Mojżesza rozpoczyna się od chwalebnego spotkania z Jahwe przemawiającego z płonącego krzewu.
Zwykły mały ciernisty krzak na pustyni, który płonie od obecności Boga!
Czyż nie jest to barwna ilustracja Wcielenia Bożego Syna? - Boga objawiającego się w widzialnej, namacalnej postaci?
Kiedy Mojżesz pyta o Jego Imię, On mówi: JESTEM, KTÓRY JESTEM; powiedz synom Izraela: JA JESTEM posłał mnie do was. (Wj 3,14).
Gdzie w NT znajdujemy to Imię ponownie?
Jezus powiedział:
 [J 8: 23-24] Wy jesteście z niskości, Ja jestem z wysokości. Wy jesteście z tego świata, a Ja nie jestem z tego świata. Powiedziałem wam więc, że poumieracie w swoich grzechach. Jeśli bowiem nie uwierzycie, że JA JESTEM, umrzecie w swoich grzechach.
Przeciwnicy Boskości Jezusa twierdzą, że On nigdy nie powiedział o sobie że jest Bogiem, nie rozumiejąc tego wiersza i jemu podobnych, w których Jezus ewidentnie odnosi się do szczególnego objawienia Bożego Imienia JHWH, które Bóg dał Mojżeszowi.
Imię Jahwe pojawia się od pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju, ale jego znaczenie jest nieznane i nierozumiałe.
Wj 6: 3] Objawiłem się wprawdzie Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale mojego imienia, JHWH, nie dałem im jeszcze pojąć.
Dopiero Mojżeszowi Bóg objawia znaczenie Swego Imienia, mówiąc JA JESTEM.
Jednak, dopiero Boży Syn, który przyszedł na świat w ludzkim ciele, objawia pełne znaczenie Bożego Imienia:
Jana 17: 6] Objawiłem Twoje Imię ludziom, których mi dałeś ze świata.
Pan Jezus mówi do Żydów, którzy z wielką czcią odnosili się do świętego Imienia JHWH: Jeśli nie uwierzycie, że JA JESTEM, umrzecie w swoich grzechach. Jana 8: 24
Podobnie chwilę później, 34 wiersze dalej w Jana 8: 58 Jezus zaręczył Żydom: Amen, Amen mówię wam: Zanim Abraham się stał /był/, JA JESTEM.
Żydzi słysząc te słowa uznali je za bluźnierstwo i porwali kamienie, aby ukamienować Jezusa [J 8: 59]
Ponadto Jezus mówi o sobie mnóstwo rzeczy, które świadczą o Jego Boskiej naturze: Ja jestem Chlebem życia, Ja jestem Zmartwychwstaniem i Życiem, Ja jestem Światłością świata, Ja jestem Bramą, Ja jestem Dobrym Pasterzem, Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem, Ja jestem prawdziwym Krzewem Winnym.
W Baranku Paschalnym mamy obraz Odkupienia, które jest w Jezusie Chrystusie.
1Kor 5: 7] Usuńcie więc stary zakwas, abyście byli nowym ciastem, jako że jesteście przaśni/bez kwasu. Chrystus bowiem, nasza Pascha, został ofiarowany za nas.
Pierworodni w Egipcie zostali uratowani od śmierci przez przelanie krwi baranka paschalnego zabitego w ich miejsce.
Bóg obiecał im: "Gdy zobaczę krew, przejdę nad wami".
Krew baranka zapewniała im ratunek, a ich ufność w Bożą obietnicę czyniła ich bezpiecznymi.
W ten sam sposób my dostępujemy zbawienia dzięki Jezusowi, Barankowi Bożemu, który gładzi grzech świata, zabitemu zamiast nas!
Także my możemy mieć pewność w zgładzenie naszych grzechów i zbawienie od wiecznej śmierci, wierząc w Bożą obietnicę z 1 Jana 5: 10-13 Kto wierzy w Syna Bożego, ma świadectwo w sobie. Kto nie wierzy Bogu, zrobił z niego kłamcę, bo nie uwierzył świadectwu, które Bóg dał o swoim Synu. A to świadectwo jest takie, że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu. Kto ma Syna, ma życie, kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i abyście wierzyli w imię Syna Bożego.
[1J 5: 20] A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym, to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.
W 16 i 17 rozdziale Ks. Wyjścia jest podwójny obraz Chrystusa jako Życiodajnego Chleba i źródła Życiodajnej Wody.
Kiedy Izrael szemrał, JHWH powiedział do Mojżesza: "Oto Ja ześlę wam chleb z nieba" (Wj 16,4).
Pan Jezus w Jana 6: 47-51 zastosował te słowa do siebie i powiedział:
Amen, Amen mówię wam: Kto wierzy we mnie, ma życie wieczne. Ja jestem tym chlebem życia. Wasi ojcowie jedli mannę na pustyni, a poumierali. To jest ten chleb, który zstępuje z nieba, aby ten, kto go je, nie umarł. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli ktoś będzie jadł z tego chleba, będzie żył na wieki. A chleb, który ja dam, to moje ciało, które ja dam za życie świata.
To właśnie w czasie wieczerzy paschalnej Jezus zapowiadając swoją śmierć wziął chleb, pobłogosławił go, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie, jedzcie, to jest moje ciało. [Mt 26: 26]
Izraelici zbierali mannę na pustyni - my musimy wiedzieć, co to znaczy karmić się Chlebem Życia.
Następnie, w Wyj 17: 6 mamy Uderzoną Skałę.
Jahwe mówi do Mojżesza: Ja stanę przed tobą tam, na skale, w Horebie. Gdy uderzysz w skałę, wypłynie z niej woda. Lud będzie mógł się napić.
W 1Kor 10: 1-4 Apostoł Paweł wyjaśnia na duchowe znaczenie tamtego wydarzenia: Nie chcę, bracia, żebyście nie wiedzieli, że wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze; I wszyscy w Mojżesza zostali ochrzczeni w obłoku i w morzu; Wszyscy też jedli ten sam pokarm duchowy; I wszyscy pili ten sam duchowy napój. Pili bowiem ze skały duchowej, która szła za nimi. A tą skałą był Chrystus.
W tym wierszu Apostoł Paweł odnosi się do wielu obrazów jakie widzimy w Księdze Wyjścia, ale my, ze względu na czas, wybieramy tylko jeden obraz duchowej skały, która towarzyszyła Bożemu ludowi, A tą skałą był Chrystus!
Stary Testament wielokrotnie radośnie rozbrzmiewa refrenem, że tylko JHWH jest Skałą!
To JHWH jest Skałą zbawienia Swojego ludu i Skałą, z której płyną życiodajne zdroje żywej wody!
Pan Jezus zapewnia: że kto będzie pił wodę, którą On da, nigdy nie będzie pragnął, a woda, którą Jezus daje, staje się źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu. [Jana 4: 14]
Sam Mojżesz był typem Chrystusa w dwóch szczególnych aspektach:
1. W wybawieniu narodu wybranego z okropnej niewoli.
2. W nadaniu Prawa.
Niewola grzechu, z której Chrystus nas wyzwala, jest o wiele straszniejsza niż niewola egipska.
Prawo, które Chrystus nadaje jest daleko lepsze i przewyższające swą mocą Prawo z góry Synaj.
Apostoł Piotr przemawiając do starszych żydowskich w Dz 3: 13-15, powiedział:
Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg naszych ojców, uwielbił Jezusa, swego Syna, którego wy wydaliście i wyparliście się przed Piłatem, gdy postanowił go uwolnić. A wy wyparliście się Świętego i Sprawiedliwego a prosiliście o uwolnienie wam mordercy. I zabiliście Dawcę życia, którego Bóg wskrzesił z martwych, czego my jesteśmy świadkami.
Dz 3: 22-26] Mojżesz bowiem powiedział do ojców: Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, wasz Bóg, spośród waszych braci. Jego będziecie słuchać we wszystkim, co wam powie. I stanie się, że każda dusza, która nie będzie słuchać tego proroka, będzie wytracona spośród ludu. Przepowiadali te dni także wszyscy prorocy, którzy przemawiali od czasów Samuela i inni po nim. Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z naszymi ojcami, mówiąc do Abrahama: W twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie narody ziemi. Wzbudziwszy swego Syna, Jezusa, Bóg najpierw posłał go do was, aby wam błogosławił w odwracaniu się każdego z was od swoich nieprawości.
Cały przybytek jest niezwykłym obrazem Chrystusa i Jego dzieła zbawienia – Ołtarz, Arka Przymierza, Miejsce najświętsze, świecznik, zasłony, chleby obecności, kapłani i arcykapłan to elementy, które moglibyśmy z osobna rozważać w odniesieniu do samego Jezusa i Jego ziemskiego dzieła jak i Jego niebiańskiej arcykapłańskiej posługi w prawdziwej świątyni, gdzie cały czas zmartwychwstały człowiek wstawia się za nami przed obliczem Boga.
Musimy się dzisiaj jednak ograniczyć tylko do wymienienia tych elementów i spojrzenia na zakończenie tej niezwykłej księgi, gdzie widzimy chwałę BOGA, która wypełnia zbudowany dla Niego przybytek:
[Wj 40: 34-38] Wtedy obłok okrył Namiot Zgromadzenia, a chwała PANA napełniła przybytek. I Mojżesz nie mógł wejść do Namiotu Zgromadzenia, bo spoczywał nad nim obłok, a chwała PANA napełniła przybytek. A gdy obłok wznosił się znad przybytku, synowie Izraela wyruszali w swoje wędrówki. A jeśli obłok nie wznosił się, nie wyruszali aż do dnia, kiedy się unosił. A obłok PANA był nad przybytkiem w ciągu dnia, w nocy zaś ogień był nad nim na oczach całego domu Izraela, w czasie całej ich wędrówki.
Jakże chwalebne zakończenie księgi, która rozpoczyna się niedolą, cierpieniem i beznadzieją!
Jak wielki jest nasz Bóg i jak wielkie jest zbawienie, które Bóg zgotował nam w Jezusie, który zamieszkał w Swoim przybytku pośród nas, o czym czytamy w Ewangelii Jana 1:14:
A Słowo pełne łaski i prawdy, stało się ciałem i rozłożyło przybytek między nami, i zobaczyliśmy Jego chwałę, chwałę jako jednorodzonego od Ojca.

Księga Kapłańska

[Kpł 1: 1] I zawołał PAN do Mojżesza, i powiedział do niego z Namiotu Zgromadzenia…
[Lb 1: 1] PAN przemówił do Mojżesza na pustyni Synaj, w Namiocie Zgromadzenia…
Czy dostrzegacie jakąś różnicę między tymi dwoma wierszami?
• z namiotu – Mojżesz znajduje się na zewnątrz namiotu
• w namiocie – Mojżesz znajduje się wewnątrz namiotu
[Wj 40: 33-35] W końcu Mojżesz ogrodził dziedziniec wokół przybytku i ołtarza, w bramie dziedzińca zawiesił kotarę — i tak dokonał dzieła. Wtedy obłok zakrył namiot spotkania. Chwała PANA napełniła przybytek! Mojżesz nie był przez to w stanie wejść do namiotu spotkania — spoczywał na nim obłok i chwała PANA napełniała przybytek.
Najpierw Bóg przemawiał z Góry Synaj, a następnie po zbudowaniu przybytku, Boża chwała wypełnia przybytek / namiot spotkania/zgromadzenia i Bóg przemawia z tego miejsca znajdującego się w środku obozu Izraela.
Bóg więc zbliża się do Swego wybranego ludu i ta księga zawiera pouczenia dotyczące zbliżania się Izraela do Boga.
Druga połowa Księgi Wyjścia opisuje budowę Przybytku - namiotu, w którym Bóg miał zamieszkać pośród swego ludu.
Boży namiot znajdował się pośrodku setek innych namiotów synów Izraela – namiot Boga i namioty ludzi stały razem - Boży przybytek otoczony ze wszystkich stron przez namioty grzesznych ludzi.
Księga Kapłańska opowiada o wszystkim, co miało się dziać w Bożym namiocie i o tym, co powinno się dziać w namiotach Izraelitów, czyli w ich codziennym życiu.
Możemy podzielić tę Księgę na dwie części: część poświęconą namiotowi Boga i część dotyczącą namiotów ludu - w jednej i drugiej sferze miały obowiązywać przepisy i regulacje zawarte w tej księdze.

Słowo kapłan w różnych odmianach występuje w tej księdze 189 razy i dlatego ta księga w naszym języku została nazwana Księgą Kapłańską.
W greckim przekładzie Septuaginty, w łacińskim przekładzie Wulgaty i w wielu innych językach, ta księga jest nazywana księgą lewitów (szczególnych kapłanów, odpowiedzialnych za służbę w przybytku a później w świątyni).
W hebrajskim kanonie Pism ta księga nosi nazwę Wajikra – od pierwszego hebrajskiego zwrotu, który znaczy: i zawołał…
Więcej niż 40 procent wszystkich przykazań Pięcioksięgu znajduje się w tej centralnej księdze Tory, stanowiąc przewodnik dla kapłanów i lewitów, odpowiedzialnych za sprawowanie kultu w Bożej świątyni.
Dla nas, chrześcijan z pogan, żyjących w 21 wieku, treść tej księgi jest w wielkiej mierze obca, nieciekawa i niezrozumiała.
Nie spotkałem jeszcze ani jednego człowieka, dla którego Księga Kapłańska byłaby wśród ulubionych ksiąg biblijnych.
Większość chrześcijan nie cierpi tej księgi i trzyma się od niej z dala, dlatego że nie zawiera prawie żadnych ciekawych historii i wydarzeń, natomiast jest pełna krwawych ofiar, świątynnych obrzędów i żydowskich świąt!
Jest to jednak bardzo ważna księga biblijna i zawiera koncepcje, bez poznania których wiele innych części Biblii przestaje być zrozumiałych i znaczących.
Księga Rodzaju mówi o wybraniu Bożego ludu, Księga Wyjścia opowiada o wybawieniu tego ludu z niewoli, a Księga Kapłańska - o poświęceniu Bogu Jego ludu - wyjaśnia, jak ludzie mogą żyć blisko Boga, jak służyć Mu i jak Go wielbić - jak okazywać Bogu wdzięczność za zbawienie i usynowienie.
Księga Wyjścia mówi o tym, jak Bóg zbliża się do człowieka.
Natomiast Księga Kapłańska wyjaśnia, jak grzeszny człowiek może się zbliżyć do świętego Boga.
Bóg jest święty i bezpieczny dostęp do Jego obecności jest zarezerwowany wyłącznie dla świętych!
[Kpł 11: 44] Ja, PAN, jestem waszym Bogiem! Uświęcajcie się i bądźcie święci, bo Ja jestem święty!
To jest centralne, kluczowe przesłanie tej księgi.
Słowo święty w różnych odmianach występuje ponad 100 razy w tej księdze.
Pierwszych 7 rozdziałów tej księgi wyjaśnia konieczność ofiarowania / uśmiercania niewinnych zwierząt w miejsce winnych ludzi.
To bardzo drastyczna ilustracja opłakanego stanu człowieka wobec doskonałego Boga.
Niewinne zwierzęta musiały umrzeć / ich krew musiała zostać przelana aby zobrazować konieczność śmierci niewinnej ofiary w miejsce winnego człowieka.
W 17 rozdziale i 11 wierszu czytamy, że życie ciała jest we krwi, a Bóg dopuścił ją dla Swego ludu na ołtarzu, aby dokonywała przebłagania za ich życie, ponieważ krew jest przebłaganiem za życie.
Jednak autor listu do Hebrajczyków (10: 4) zapewnia nas, że niemożliwe jest, aby krew wołów i kozłów gładziła grzechy.
Wszystkie krwawe ofiary opisane w Księdze Kapłańskiej były jedynie obrazem i zapowiedzią jedynej odkupieńczej, zbawczej krwawej ofiary złożonej przez Samego Boga na krzyżu Golgoty.
Tylko dzięki tej ofierze ludzki grzech może być odkupiony / przebaczony / zgładzony i grzeszny człowiek może zostać oczyszczony z winy i uświęcony – oddzielony od grzechu i poświęcony Bogu.
To jest wielkie poselstwo Księgi Kapłańskiej – Konieczność cierpienia i śmierci niewinnej ofiary w miejsce winnego, skalanego grzechem człowieka.
Składane ofiary zawierają też element społeczności / wspólnoty / bliskiego kontaktu / bycia w bliskiej relacji.
Pan Jezus ofiarowując samego siebie doprowadził do usunięcia barier w naszej relacji z Bogiem – uczynił pokój między Bogiem a ludźmi, umożliwił nam przystęp do Bożej obecności.
Bóg jest święty w wyjątkowy sposób będąc całkowicie odmienny od wszystkiego co istnieje – nie ma nikogo, kto byłby jak Bóg – On jest jedyny w swoim rodzaju – oddzielony i odmienny od wszystkiego co sam stworzył.
Boża świętość przejawia się w Jego sprawiedliwości i oddzieleniu od grzechu i do tego samego wzywa Swój lud – zarówno w Starym jak i w Nowym Przymierzu.
Bóg oczekuje, że Jego lud, który wybrał spośród innych narodów, będzie również w swoim postępowaniu taki jak jest Bóg, a nie jak inne grzeszne narody:
[Kpł 20: 22-26] Przestrzegajcie więc wszystkich moich ustaw i wszystkich moich praw i wypełniajcie je, aby was nie wyrzuciła ziemia, do której was wprowadzę, abyście w niej mieszkali. A nie postępujcie według obyczajów tego narodu, który wypędzam przed wami. To wszystko bowiem czynili i obrzydli mi. Wam zaś powiedziałem: Wy posiądziecie ich ziemię i dam ją wam jako posiadłość - ziemię opływającą mlekiem i miodem. Ja jestem PAN, wasz Bóg, który oddzielił was od innych narodów. Będziecie więc rozróżniać między zwierzęciem czystym a nieczystym i między ptakiem nieczystym a czystym. Nie kalajcie waszych dusz przez zwierzęta i ptactwo, i wszystko, co pełza po ziemi, co oddzieliłem od was jako nieczyste. I będziecie dla mnie święci, bo ja, PAN, jestem święty i oddzieliłem was od innych narodów, abyście byli moimi.
Bóg, który nas zbawia, oczekuje, że będziemy żyli zgodnie z Jego wskazaniami – co sprawi, że będziemy święci, czyli oddzieleni od otaczającego nas grzesznego świata – naśladujący Boga w Jego sprawiedliwości i oddzieleniu od grzechu.
Ponadto świętość wiąże się z oddaniem Bogu / oddzieleniem dla Boga.
Bóg jest święty i wszystko co Go otacza, co Jemu służy, co Jego chwali, musi być święte – czyli Jemu poświęcone / Jemu oddane / dla Niego przeznaczone.
To oznacza nie tylko wolne od grzechu, ale także nie używane do pospolitych celów czy codziennych czynności.
Czyli święte szaty / naczynia były przeznaczone wyłącznie do służby Bogu w Jego świątyni.
Podobnie ma się rzecz z wszelkimi przedmiotami znajdującymi się w świątyni i używanymi w trakcie świątynnych obrzędów.
Sama świątynia bez Bożej obecności była tylko zwykłą budowlą. Natomiast Boża obecność w świątyni czyniła świątynię świętą!
To Bóg jest święty i On Swoją obecnością poświęca i uświęca wszystkich i wszystko co ma z Nim kontakt.
Bóg stworzył wszystkie zwierzęta, ptaki, ryby ale tylko niektóre wybrał na ofiary, które miały być jemu składane i te zwierzęta były nazywane czystymi.
Wszystkie inne były uważane za nieczyste – czyli pospolite, niezdatne, nieodpowiednie do ofiarowania na Bożym ołtarzu.
To nie znaczy, że były grzeszne czy w jakikolwiek sposób moralnie skalane! Nie!
Ich nieczystość odnosiła się wyłącznie do ceremonialnej nieprzydatności w obrzędach związanych z uwielbianiem Boga.
Podobnie ma się sprawa z wieloma aspektami ceremonialnej nieczystości ludzi.
Człowiek chory na trąd był nieczysty nie w sensie moralnym, ale ceremonialnym, co oznaczało, że był oddzielony od zdrowych ludzi i nie miał wstępu do świątyni, gdzie gromadzili się zdrowi ludzie – a więc była to forma kwarantanny – chroniącej pozostałą część wspólnoty Bożego ludu.
Podobnie kobieta, która urodziła dziecko była ceremonialnie nieczysta – czyli miała pozostać w domu z dzieckiem, a nie chodzić do świątyni, gdzie ona sama i jej dziecko byli narażeni na kontakt z wieloma ludźmi i ich zarazkami!
Oczywiście, Bóg nie objaśniał wszystkiego z medycznego czy zdrowotnego punktu widzenia – po prostu dał przykazania chroniące ludzi i mające zapewnić nam jak najlepsze życie – oczekując zaufania i posłuszeństwa.
W tym sensie jest to księga ponadczasowa – zawiera dla nas lekcje wiary i zaufania dobremu Bogu – Ojcu, który kocha nas i troszczy się o nas.
Natomiast błędem jest trzymanie się litery wszystkich przepisów i nakazów zawartych w tej księdze.
Dzisiaj inaczej postępujemy z grzybem w ścianie domu, z osobami zakaźnie chorymi czy w przypadkach naturalnych, fizjologicznych czynności naszego organizmu, o których mówi ta księga.
Zdumiewające jest wybiórcze nastawienie współczesnych chrześcijan do zawartych w tej księdze przepisów.
Na przykład 23 rozdział tej księgi zawiera opis uroczystych świąt Izraela, poczynając od dnia szabatu a kończąc na święcie szałasów:
[Kpł 23: 2-5] Przemów do synów Izraela i powiedz im: Uroczyste święta PANA, które będziecie ogłaszać jako święte zgromadzenia. One są moimi uroczystymi świętami. Przez sześć dni będziecie wykonywać pracę, ale siódmy dzień będzie szabatem odpoczynku, świętym zgromadzeniem, nie będziecie wykonywać wtedy żadnej pracy. Jest to szabat PANA we wszystkich waszych domach. Oto uroczyste święta PANA, święte zgromadzenia, które będziecie ogłaszać w ich oznaczonych porach: W pierwszym miesiącu, czternastego dnia tego miesiąca, o zmierzchu, jest Pascha PANA.
Doroczne święta str.87
[Kpł 25: 1-10] Potem PAN powiedział do Mojżesza na górze Synaj: Przemów do synów Izraela i powiedz im: Gdy wejdziecie do ziemi, którą wam daję, wtedy ziemia będzie obchodzić szabat dla PANA. Przez sześć lat będziesz obsiewał swoje pole i przez sześć lat będziesz obcinał swoją winnicę, i zbierał z niej plony; Lecz w siódmym roku ziemia będzie mieć szabat odpoczynku, szabat dla PANA. Nie będziesz obsiewał swego pola ani obcinał swojej winnicy. Nie będziesz żął tego, co samo wyrośnie po twoich żniwach, ani nie będziesz zbierał winogron twojej zaniechanej winnicy. To będzie rok odpoczynku dla ziemi. I szabat ziemi będzie dla was pokarmem: dla ciebie, dla twego sługi, dla twojej służącej, dla twego najemnika i dla przybysza, który mieszka u ciebie. Także dla twego bydła i zwierząt, które są w twojej ziemi; cały jej plon będzie służyć za pokarm. Policzysz też sobie siedem lat szabatowych, to jest siedem razy po siedem lat; okres siedmiu szabatowych lat będzie wynosił czterdzieści dziewięć lat. Wtedy w dziesiątym dniu siódmego miesiąca każesz zatrąbić w trąbę o donośnym dźwięku; w Dniu Przebłagania zatrąbicie po całej waszej ziemi. Poświęcicie pięćdziesiąty rok i ogłosicie wolność w ziemi wszystkim jej mieszkańcom. Będzie to dla was rok jubileuszowy. Każdy z was wróci do swojej posiadłości i do swojej rodziny.

Księga Liczb

[Lb 1: 1] PAN przemówił do Mojżesza na pustyni Synaj, w namiocie spotkania, w pierwszym dniu drugiego miesiąca, w drugim roku po wyjściu Izraela z Egiptu.
Mamy podane miejsce: Pustynia Synaj u podnóża Góry Synaj, gdzie Bóg nadał Izraelowi Prawo.
Mamy podany też czas: Minął już ponad rok od wyjścia z Egiptu.
Tłumacze Septuaginty – czyli greckiego przekładu Starego Testamentu – nadali tej księdze tytuł „Księga Liczb", ze względu na częste występowanie w niej różnych liczb, a w szczególności liczby ludności Izraela na początku tej księgi i ponownie w 26 rozdziale.
Ta księga opisuje podróż Izraela od stóp góry Synaj do ziemi obiecanej w Kanaanie.
Gdyby to była zwykła podróż w tamtych czasach, zajęłaby ona tylko około dwóch tygodni.
Ale trwała 40 lat!!!
 Kiedy naród wybrany zbliżał się do Kanaanu, Mojżesz posłał tam 12 szpiegów, aby wybadać ziemię pod kątem jej urodzajności i zbliżającego się podboju.
Zdecydowana większość szpiegów wraca w panice, twierdząc, że Kananejczycy są zbyt potężni, by Izrael mógł ich pokonać.
Prowadzi to do wybuchu buntu, w którym Izraelici odmawiają wzięcia ziemi w posiadanie.
Bóg spełnia ich życzenie, ogłaszając, że całe ich pokolenie umrze na pustyni, a ziemia zostanie zdobyta przez ich dzieci.
Księga Liczb ukazuje, co się dzieje, gdy ludzie odmawiają posłuszeństwa Bogu i nie ufają Mu.
Jest to tragiczna historia narodu mającego wejść do owocnej ziemi, którą Bóg im obiecał, ale z powodu strachu i niewiary odmawiają wejścia do niej.
Pierwsza część Księgi Liczb mówi o pokoleniu, które się wycofało i które zginęło wędrując po pustyni.
Pierwszych 25 rozdziałów skupia się na tym pokoleniu i ich katastrofalnym buncie.
Są oni najpierw dokładnie "policzeni" i przygotowywani przez Boga do objęcia w posiadanie Kanaanu, a jednak odrzucają Boże nakazy.
----------------------------------
Druga część Księgi Liczb koncentruje się na ich potomkach, którzy przygotowują się do zajęcia Ziemi Obiecanej.
To nowe pokolenie jest przedmiotem rozważań w rozdziałach od 26 do 36.
Oni także są policzeni i przygotowywani, co przypomina im o porażce ich przodków.
Księga Liczb kończy się w momencie, gdy dzieci Izraela obozują nad Jordanem, po wschodniej stronie Ziemi Obiecanej, a czytelnik jest pozostawiony z pytaniem: Czy oni zaufają Bogu i zdobędą ziemię, czy też cofną się jak ich rodzice?
Celem Boga, który wyprowadził Izraela z Egiptu, było wprowadzenie go do Ziemi Obiecanej.
W swej troskliwej opiece nad nimi, Bóg nie poprowadził ich najkrótszą drogą, utarty szlakiem nadmorskim wiodącym przez ziemię Filistynów, aby w wyniku walk z Filistynami, nie zawrócili do Egiptu.
Uwolnieni w cudowny sposób z pod władzy tyrana, przeprowadzeni przez morze, karmieni manną i prowadzeni przez słup ognia i obłoku, Boży wybrańcy ciągle marudzili, narzekali, biadali zamiast ufać Bogu.
W 13 i 14 rozdziale mamy zapis ich duchowej klęski - przez niewiarę w Bożą moc i nieposłuszeństwo Jego rozkazom, Izraelici podnieśli bunt.
W konsekwencji, na mocy Bożego postanowienia, nastąpiły długie lata wędrówki po pustyni, które nie były częścią Bożego planu dla nich, ale wynikiem ich nieposłuszeństwa.
Błąkali się po pustyni przez prawie 40 lat, aż całe to niewierne, nieposłuszne pokolenie legło na pustyni, z wyjątkiem 2 ufających Bogu osób: Jozuego i Kaleba.
Cała reszta zginęła!
 Jakiż to smutny obraz życia wielu dzisiejszych Bożych dzieci.
Wykupione z niewoli szatana, a jednak nie wchodzące do pełni błogosławieństw życia w Chrystusie.
Ilu z nas doświadczyło, czy może obecnie doświadcza, życia na duchowej pustyni - życia pełnego duchowych niepowodzeń i porażek?
[Hbr 3: 12-19] Uważajcie, bracia, aby w kimś z was nie było czasem złego, niewierzącego serca, które odstąpiłoby od żywego Boga. Dlatego zachęcajcie się nawzajem każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa dzisiaj , aby przez zwodniczość grzechu żaden z was nie uległ znieczuleniu. Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko zachowamy pierwotną ufność bez zmian aż do końca. Bo jeśli chodzi o słowa: Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc jak w czasie buntu, to pojawiają się pytania: Kim właściwie byli ci, którzy usłyszeli i zbuntowali się? Czyż nie byli to ci wszyscy, którzy wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza? Na kogo gniewał się przez czterdzieści lat? Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli i których zwłoki porozrzucał po pustyni? I komu to przysiągł, że nie wejdą do Jego odpoczynku, jeśli nie tym, którzy odmówili posłuchu? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.
-----------------------------------
Hebrajska nazwa Księgi Liczb odpowiednio do jej treści brzmi "na pustyni" – od 5 hebrajskiego słowa w pierwszym zdaniu tej księgi.
NA PUSTYNI
Pustynia jest miejscem próby - trudnych doświadczeń, poddających wiarę próbie.
Upał, brak wody, brak pożywienia to codzienne wyzwania by przetrwać… by iść dalej… by nie wracać do życia w niewoli, ale wytrwale zdążać do wyznaczonego przez Boga celu!
[1Kor 10: 1-14] Nie chciałbym bowiem, bracia, abyście byli nieświadomi, że wszyscy nasi ojcowie byli pod obłokiem i wszyscy przeszli przez morze. Wszyscy też zostali ochrzczeni w Mojżesza — w obłoku oraz w morzu. Ponadto wszyscy jedli ten sam duchowy pokarm. Wszyscy pili ten sam duchowy napój, bo pili z towarzyszącej im duchowej skały, a tą skałą był Chrystus. A jednak większość z nich nie spodobała się Bogu, ciała ich — jak wiemy — zaległy pustynię. Wszystko to może nam służyć za przykład, abyśmy nie pożądali złych rzeczy, tak jak to było w ich przypadku. Nie bądźcie też bałwochwalcami, tak jak niektórzy z nich. Czytamy bowiem: Usiadł lud, aby jeść i pić, po czym powstał, aby się bawić. I nie oddawajmy się nierządowi, tak jak niektórzy z nich, przez co jednego dnia padły dwadzieścia trzy tysiące ludzi. Nie wystawiajmy też na próbę Chrystusa, tak jak niektórzy z nich, za co skończyli życie pokąsani przez węże. Ani nie szemrajcie, tak jak niektórzy z nich, przez co poginęli z ręki niszczyciela. Wszystko to dla przykładu dotknęło tamtych ludzi i zostało opisane, by służyć za przestrogę nam, żyjącym u kresu wieków. Dlatego kto myśli, że stoi, niech uważa, aby nie upadł. Dotychczas nie spotkała was próba przekraczająca siły ludzkie. Bóg jest wierny. On nie dopuści, aby was doświadczano ponad wasze siły. W czasie próby wskaże wam wyjście, abyście mogli ją znieść. Dlatego, moi ukochani, uciekajcie od bałwochwalstwa – NIE CHWALCIE NICZEGO I NIKOGO JAK TYLKO BOGA!
To jest jedyna droga zwycięstwa w pustynnych pokuszeniach!
--------------------------------------
Nasz Pan – Jezus, reprezentujący Nowy Izrael, po swoim chrzcie, został przez Ducha Świętego zaprowadzony na pustynię, gdzie przez 40 dni i nocy był poddawany licznym próbom i jak dobrze wiemy, okazał się wierny i zwycięski!
Pokonał strach, ból, słabość ludzkiego ciała i pokusy szatana, stając się dla nas wzorem posłuszeństwa i miłosiernym orędownikiem w naszych doświadczeniach i próbach.
Jak czytamy w Hbr 2: 18 w czym Jezus doznał cierpień, sam będąc doświadczany, w tym może także pomóc przechodzącym przez próby.
--------------------------------------
W czasie całej wędrówki przez pustynię, PAN nie opuścił swego ludu: On litował się nad nimi, pozwalał im cieszyć się Jego zaopatrzeniem, ochroną i przewodnictwem dzień po dniu.
Księga Liczb jest księgą pielgrzymowania i walki.
W jej pierwszych rozdziałach widzimy dokładne Boże porządki, przygotowujące Izraela do podróży.
PORZĄDEK / DYSCYPLINA / PEŁNA ORGANIZACJA / BRAK HAOSU I BAŁAGANU – które dzisiaj są powszechne w życiu jednostek i całych zborów – w niektórych kręgach brak planowania / brak przygotowania i swobodna improwizacja są postrzegane jako duchowe i cudowne.
Owoce świadczą czy rzeczywiście tak jest – czy raczej jest to wynik duchowego lenistwa i lekkomyślności – brak bojaźni Bożej i nieświadomość wielkiej odpowiedzialności za jakość naszej pracy dla Pana!
---------------------------------
Widzimy obóz ułożony w doskonałym porządku wokół Przybytku - jest to obraz Chrystusa pośród Jego ludu.
Obóz z lotu ptaka – kwadrat, prostokąt, sześcian czy okrąg? KRZYŻ!
Przypadek czy zapowiedź nowego przymierza zbudowanego na dziele krzyża, przez które nowy przybytek zostaje wzniesiony w sercach odkupionego krwią Chrystusa nowego Izraela?
---------------------------------------------------------------
W kolejnych rozdziałach Księgi Liczb, Bóg daje swojemu ludowi konkretne, praktyczne wskazania jak chodzić w z Bogiem w czystości i jak Mu służyć.
W rezultacie tych pouczeń, przedstawiciele poszczególnych plemion Izraela przynoszą Bogu ofiary: jedna srebrna misa wagi stu trzydziestu sykli, jedna srebrna kropielnica wagi siedemdziesięciu sykli według sykla świątynnego, obie pełne najlepszej pszennej mąki rozczynionej oliwą na ofiarę z pokarmów, jedna złota czasza wagi dziesięciu sykli, pełna kadzidła, jeden młody cielec, jeden baran, jedno roczne jagnię na ofiarę całopalną, jeden kozioł na ofiarę za grzech, a na rzeźną ofiarę pokoju dwoje cieląt, pięć baranów, pięć kozłów, pięć rocznych jagniąt. [Lb 7: 13-17]
Każdego kolejnego dnia przedstawiciele poszczególnych plemion składali dokładnie takie same dary, ale zamiast podać nam wszystkie ofiary razem, każda z nich jest powtórzona w szczegółach, zajmując niemal cały rozdział!
Kiedy czytamy w kółko te same słowa to może nas to nużyć, ale najwyraźniej Bóg z rozkoszą docenia dary swoich dzieci i chce aby wszyscy wiedzieli jak hojnie Go uczciły.
Jezus także odnotował skromny dar biednej wdowy, która wrzuciła do skarbca wszystko, co miała.
Powiedział też, że namaszczenie Jego stóp przez Marię w Betanii ma być opowiadane wszędzie, gdziekolwiek będzie głoszona Ewangelia.
 Z pewnością, w świetle Golgoty, nasze dary powinny przewyższać miarę darów Izraelitów będących pod Prawem Mojżesza - lecz jakże z nas wielu w tej materii jest daleko z tyłu za nimi!
Są tacy, którzy mówią: "Żydzi dawali dziesięcinę, ale my nie jesteśmy pod Prawem i nas nie obowiązuje dziesięcina''
Rzeczywiście w Nowym Przymierzu chrześcijanie nie są zobligowani do płacenia dziesięciny, ale czy to znaczy, że nie jesteśmy Bogu nic winni i nie spoczywa na nas obowiązek łożenia na Jego służbę?
Wielokrotnie w Nowym Testamencie jesteśmy wzywani do dobrowolnej, radosnej, ofiarnej hojności.
Ci z nas, którzy zaufali Bogu i się tego nauczyli, mogą zaświadczyć, że Bóg nie jest niewypłacalnym dłużnikiem ale oddaje nam hojną miarą, utrzęsioną i przelewającą się!
Gdybyśmy sprawdzili nasze rachunki, prawdopodobnie okazałoby się, że wielu z nas daje mniej niż jedną dziesiątą naszych dochodów.
Ale dziesięcina była tylko częścią tego, co dawali Izraelici.
Różne inne wymagane dary podnosiły tę sumę do około jednej czwartej, a nawet jednej trzeciej ich dochodów (25-30%)!
A po tym, jak to co wymagane zostało zapłacone, zaczynały się ich dobrowolne ofiary!
Gdybyśmy jako chrześcijanie dawali w podobnej skali, nie zabrakłoby środków na pracę misji, pomoc ubogim i prześladowanym ani na żadną inną część pracy Pańskiej powierzonej naszej pieczy.
-----------------------------------------------------------
Widzimy słup obłoku i ognia spoczywający na Przybytku nad miejscem Najświętszym [9:15-23].
Prawdopodobnie w dzień ten obłok rozpościerał się jak rozległa zasłona nad całym obozowiskiem, chroniąc ich przed słońcem, a w nocy słup ognia oświetlał całe obozowisko.
Obłok regulował każdy ruch obozu, jego usunięcie z Przybytku było sygnałem dla srebrnych trąb, by zabrzmiał rozkaz do wymarszu.
Gdy obłok odpoczywał, Izrael odpoczywał, gdy wędrował, oni wędrowali, czy to w dzień, czy w nocy, czy przebywał dwa dni, czy miesiąc, czy rok. Obłok jest obrazem niezawodnego przewodnictwa Pana.
Jezus powiedział: "Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota" [Jana 8:12].
Musimy stale "patrzeć na Jezusa", abyśmy nie przeoczyli Jego prowadzenia.
 Moje owce, mówi Jezus, słuchają mego głosu, a Ja je znam i one idą za mną" [J 10,27].
Niestety Izraelici ciągle odwracają swój wzrok od Boga i w swej niewierze i nieposłuszeństwie błądzą, narzekają i grzeszą!
Za każdym razem spotyka się to z surową karą i Bożym gniewem.
Kiedy Bóg zesłał plagę na lud za jego grzech, widzimy Aarona - Najwyższego Kapłana z kadzielnicą, biegnącego i stającego pomiędzy umarłymi a żywymi, aby dokonać przebłagania za lud (Num 16:46-50).
Jakiż to obraz większego od Aarona Arcykapłana - Tego, któremu bluźnili i którego ukrzyżowali - który po dokonaniu pełnego zadośćuczynienia za grzechy ludu, zawsze żyje, aby wstawiać się za nami.
Natychmiast po tym zdarzeniu, przedstawiciele każdego plemienia otrzymali od Boga polecenie, aby przynieśli ścięte gałązki/rózgi i położyli je w Przybytku przed skrzynią świadectwa.
Rózgi leżały tam przez ciemne nocne godziny, a rano rózga Aarona wypuściła pąki, zakwitła kwiatami a nawet wydała migdały.
Rózgi pozostałych były martwe i bezowocne - symbole zwykłej, naturalnej ludzkiej siły
Rózga Aarona jest obrazem duchowej mocy Bożego wybrańca.
Naturalna ludzka siła i energia może coś zreformować i cywilizować, ale moc Jezusa może zmieniać ludzkie serca i dawać nowe życie (rozdz. 17).
Nadszedł jednak czas, kiedy Aaron musiał umrzeć (rozdz. 20).
Mojżesz otrzymał polecenie, aby zabrać go na górę Hor, zdjąć z niego kapłańskie szaty i włożyć je na Eleazara, jego syna, a Aaron umarł tam, na szczycie góry.
O ileż lepszym Arcykapłanem jest nasz Pan Jezus!
 Jak czytamy w Hbr 7: 23-27 Śmierć nie pozwalała zwykłym kapłanom służyć nieprzerwanie. Jezus natomiast, dzięki temu, że jest wieczny, sprawuje kapłaństwo nieprzemijające. Może On zatem na zawsze zbawić tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga — bo wciąż żyje, aby się za nimi wstawiać. Taki właśnie potrzebny był nam Arcykapłan: święty, niewinny, niesplamiony, odłączony od grzeszników i wyniesiony ponad niebiosa. Taki, który nie musi codziennie, jak inni arcykapłani, składać ofiar najpierw za własne grzechy, a następnie za grzechy ludu. On uczynił to raz na zawsze, gdy złożył w ofierze samego siebie.
Również Mojżesz z powodu nieposłuszeństwa nie mógł wejść do Ziemi Obiecanej.
Bóg nakazał mu przemówić do skały aby wydała wodę, a Mojżesz w gniewie uderzył ją kijem!
Przy pierwszej okazji, w Księdze Wyjścia, Bóg nakazał Mojżeszowi uderzyć w skałę – gdyż ta skała była obrazem naszego Zbawiciela, który został raz uderzony rózgą śmierci.
Ale tylko raz został On za nas uderzony.
Przy drugiej okazji Mojżesz otrzymał polecenie, aby przemówić do Skały.
Hebrajskie słowo "skała" w Księdze Wyjścia 17,6 oznacza nisko położoną skałę podłoża.
Ta skała miała być uderzona laską i wtedy popłynęła z niej woda – będąca symbolem łaski płynącej z krzyża, gdzie nasz Pan został uderzony za nasze grzechy!
Ale słowo w Księdze Liczb 20 jest inne niż to użyte w Księdze Wyjścia 17 - jest to słowo oznaczające wysoką i wywyższoną skałę.
Mojżesz miał przemówić do tej wysokiej skały aby popłynęły z niej wody – tak jak my mamy prosić naszego wywyższonego Pana aby dał nam żywej wody wytryskującej w nas ku życiu wiecznemu:
[J 7: 37-39] Jezus stanął i głośno zawołał: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do Mnie i pije. Kto wierzy we Mnie, jak głosi Pismo, z jego wnętrza popłyną rzeki wody żywej. To zaś powiedział o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w Niego uwierzyli. Duch bowiem nie zstąpił jeszcze na ludzi, gdyż wciąż nie dokonało się uwielbienie Jezusa.
Okrążając krainę Edomu, lud izraelski doszedł do piaszczystego skrawka ziemi u wylotu zatoki Akaba.
Bardzo zniechęcony z powodu ciężkiej drogi, którą przyszli, lud szemrał gorzko przeciwko Bogu.
W tym okręgu grasują jadowite węże dużych rozmiarów, naznaczone ognistoczerwonymi plamami i falistymi pasami.
Bóg posłużył się tym, co było pod ręką, aby wypełnić swoją wolę.
Posłał między nich ogniste węże (rozdz. 21).
Gdy lud prosił Mojżesza o wstawiennictwo, otrzymał on od Boga polecenie, aby sporządził węża z mosiądzu i umieścił go na słupie.
I stało się tak, że każdy, kto został ukąszony, gdy na niego spojrzał, zostawał przy życiu.
Nasz Pan twierdził, że jest to obraz zbawienia, które ludzie mieli znaleźć w Nim samym.
Jest rzeczą oczywistą, że moc zbawienia nie leżała w mosiężnym wężu.
Gdzie ona leżała? Nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie, dopóki nie dojdziemy do krzyża Golgoty.
Syn Człowieczy, który jest także Synem Bożym, zawisł tam za nas.
Trucizna grzechu powoduje śmierć w obecnymd doświadczeniu człowieka.
Boskim środkiem zaradczym był wąż z mosiądzu podniesiony w górę, noszący obraz tego, co spowodowało nieszczęście.
2 Kor 5,21 Bóg uczynił grzechem Jezusa, który nie znał grzechu, abyśmy w Nim stali się Bożą sprawiedliwością!
Ugryzieni Izraelici nie zostali jedynie uzdrowieni przez spojrzenie na węża, oni otrzymali życie.
Ugryzieni - byli już właściwie martwi, śmierć już w nich działała, a każdy, kto spojrzał na węża - żył.
Tak więc, gdy Nikodem zastanawiał się nad słowami Chrystusa: "Musicie się na nowo narodzić" i pytał, jak to nowe narodzenie może nastąpić, Jezus wskazał mu na Golgotę i powiedział: "Jak Mojżesz podniósł węża na pustyni, tak i Syn Człowieczy musi być wywyższony, aby każdy, kto na Niego wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny" (Jan 3:14,15).
Zamykamy nasze rozważania nad Księgą Liczb wzmianką o proroctwie Balaama.
Na odwrocie egipskiego papirusu, znajdującego się obecnie w Brytyjskim Muzeum, znajduje się zapis pewnej depeszy, wysłanej w trzecim roku panowania Menefty przez rząd egipski do króla Tyru.
Królewskie poselstwo zostało powierzone opiece Baal---, syna Zippora [cp. Num rozdz. 22]. Ten stary papirus jest świadkiem prawdziwości zapisu, który mamy przed sobą.
Prorok Balaam / Bileam został wezwany, aby przekląć Boży lud, ale mógł go tylko błogosławić, a słowa jego błogosławieństwa składają się na proroctwo, które w niezwykły sposób opisuje Izraelitów: "Lud ten będzie mieszkał sam i nie będzie się zaliczał do narodów".
Balaam spoglądał w przyszłość i widział Tego, który miał przyjść.
 Ujrzę Go, lecz nie teraz; ujrzę Go, lecz nie w pobliżu; gwiazda wyjdzie z Jakuba, a berło wzejdzie z Izraela... z Jakuba wyjdzie Ten, który będzie panował" (Num 24:17,19).
W Mat 2:2 czytamy o mędrcach ze wschodu, którzy szukają nowonarodzonego króla Izraela ''Gdzie jest ten, który się narodził jako król żydowski? Widzieliśmy bowiem Jego gwiazdę na wschodzie i przyszliśmy oddać Mu pokłon''.
Gdzie jest ten Król? My zobaczyliśmy Jego Gwiazdę. Gwiazda i Berło zostały przepowiedziane prawie 1500 lat przed tym, jak przyszły.
A mędrcy zobaczyli gwiazdę, świecącą w całym swoim blasku, ponad wszystkie inne gwiazdy w jasności, nad nisko położonym miejscem, gdzie leżało Dzieciątko w Betlejem.
W Księdze Objawienia 22:16 czytamy Jego słowa: Ja, Jezus jestem Korzeniem i Rodem Dawida, Gwiazdą Jasną, Poranną.
[Lb 6: 25-26] Niech PAN rozjaśni nad tobą swoją twarz i niech ci będzie łaskawy; Niech PAN zwróci ku tobie swoją twarz i niech da ci pokój!

Księga Powtórzonego Prawa

[Pwt 1: 1-8] Oto słowa, które Mojżesz wypowiedział do całego Izraela za Jordanem, na pustyni, w Araba, naprzeciw Suf, pomiędzy Paran a Tofel, Laban, Chaserot i Di-Zahab.
Z Horebu [Od Góry Synaj] do Kadesz-Barnea, drogą przez góry Seir, jest jedenaście dni, a w czterdziestym roku, w jedenastym miesiącu i w pierwszym dniu tego miesiąca, Mojżesz przemówił do Izraelitów i przekazał im to, co w związku z nimi powiedział mu PAN.
Jego mowy miały miejsce po zwycięstwie nad królem Amorytów Sychonem, osiadłym w Cheszbonie, i królem Baszanu Ogiem, zamieszkałym w Asztarot w Edrei.
Za Jordanem zatem, w ziemi moabskiej, Mojżesz postanowił wyłożyć to Prawo Izraelitom: PAN, nasz Bóg, przemówił do nas na Horebie. Dość już — powiedział — waszego przebywania na tej górze. Wyruszcie w kierunku gór Amorytów i w kierunku wszystkich ich sąsiadów w Araba, na pogórzu i na nizinie, w Negebie i na wybrzeżu morza.
Udajcie się do ziemi Kanaan i do Libanu, dotrzyjcie aż do wielkiej rzeki Eufrat. Spójrzcie, położyłem tę ziemię przed wami. Wejdźcie i weźcie ją w posiadanie — tę ziemię, którą PAN przysiągł dać waszym ojcom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi — im i ich potomstwu po nich.


Po 40 latach kluczenia po pustyni, wymarło całe pokolenie Izraelitów, którzy wpośród cudów wyszli z Egiptu, ale z powodu niewiary nie weszli do ziemi obiecanej.
Wszyscy, powyżej 20 roku życia, którzy zamiast walczyć z Kananejczykami, biadolili, narzekali i zbuntowali się wobec Boga, zostali skazani na powolną śmierć na pustynnych bezdrożach.
Ponownie, po 40 latach, Bóg zwraca się z wezwaniem objęcia tej ziemi w posiadanie do nowego pokolenia, które stacjonuje po wschodniej stronie rzeki Jordan.
Po zachodniej stronie Jordanu znajduje się Kanaan – ziemia obiecana im przez Boga – ziemia płynąca mlekiem i modem – ziemia obfitości i błogosławieństwa.
Ich ojcowie nie zaufali Bogu i Jego dobrym obietnicom, aby wejść do tej ziemi i posiąść ją w wieczne dziedzictwo, ale stchórzyli w obliczu historii o olbrzymach i obwarowanych miastach Kanaanu.
Za brak wiary Bogu i nieposłuszeństwo wobec Jego nakazów, przez kolejne 40 lat, błąkali się po pustyni, gdzie kolejno wymierali, aż nie pozostał nikt z dorosłych, którzy opuścili Egipt, oprócz Jozuego, Kaleba i Mojżesza.
Mojżesz niestety, też zawiódł Boga w chwili swej słabości i gniewu – w rezultacie stracił możliwość wejścia do Kanaanu, co nie powstrzymało go przed udzieleniem ostatnich lekcji nowemu pokoleniu Izraelitów, którzy mieli szansę wejść do ziemi obiecanej.
Ta księga jest zbiorem ostatnich przemówień/kazań Mojżesza skierowanych do nowego pokolenia Izraelitów, stojących przed zadaniem, które przerosło ich ojców.
Pierwsze 4 rozdziały tej księgi poświęcone są przypomnieniu tej tragicznej historii niewiary i nieposłuszeństwa ich ojców, oraz niedawnej historii pierwszych zwycięstw i podbojów dokonanych po wschodniej części Jordanu.
Następne 24 rozdziały od 5 do 28 są przypomnieniem Bożego Prawa nadanego na Górze Synaj i nadal obowiązującego nowe pokolenie, jak również wszystkie następne pokolenia Izraela, aż do przyjścia nowego Proroka na wzór Mojżesza:
[Pwt 18: 15-19] PAN, twój Bóg, wzbudzi ci proroka pochodzącego spośród ciebie, spośród twoich braci, podobnego do mnie — i jego będziecie słuchać. Stanie się dokładnie tak, jak prosiłeś PANA, twojego Boga, na Horebie, w dniu zgromadzenia, gdy mówiłeś: Nie chcę już słuchać głosu PANA, mojego Boga, nie chcę też już patrzeć na ten wielki ogień, abym nie umarł. PAN powiedział wówczas do mnie: Mają słuszność w tym, co mówią. Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i on oznajmi im wszystko, co mu nakażę. I Ja rozliczę każdego, kto nie posłucha moich słów, które ten prorok oznajmi w moim imieniu.
Kim miał być ten niezwykły prorok, któremu Izrael miał oddać się w całkowite posłuszeństwo?
Na przestrzeni kolejnych wieków, Bóg powołał wielu proroków w Izraelu, ale żaden z nich się nie kwalifikował do wypełnienia tego proroctwa.
Wszyscy kolejni prorocy wskazywali na wyjątkowego proroka, który miał nadejść – szczególnego Bożego wybrańca – pomazanego świętym olejem Ducha.
[Dz 3: 18-26] Bóg natomiast wypełnił w ten sposób to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków — mianowicie, że Jego Pomazaniec będzie cierpiał. Dlatego opamiętajcie się i nawróćcie, aby zostały usunięte wasze grzechy, aby za sprawą Pana nastał czas wytchnienia oraz aby posłał wam wybranego już wcześniej Pomazańca Jezusa. Musi On pozostać w niebie do czasu odnowy wszystkiego. Bóg mówił o tym od wieków przez usta swoich świętych proroków. Mojżesz powiedział przecież: Pan, wasz Bóg, wzbudzi wam, spośród waszych braci, Proroka podobnego do mnie. Jemu będziecie posłuszni we wszystkim, cokolwiek wam powie. I stanie się tak, że każdy, kto nie posłucha tego Proroka, będzie całkowicie usunięty z ludu. Dni te zapowiadali wszyscy prorocy, którzy przemawiali kolejno, począwszy od Samuela. Wy jesteście synami tych proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami. Oświadczył On Abrahamowi: W twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie rody ziemi. Bóg zatem wzbudził swego Sługę przede wszystkim dla was. Posłał Go, aby wam błogosławił, dając każdemu z was możliwość odwrócenia się od własnej niegodziwości.
Kiedy faryzeusze I uczeni w Piśmie, posłali do Jana Chrzciciela aby zapytać go czy on jest tym prorokiem, Jan wyraźnie stwierdził, że on nim nie jest, ale jest głosem wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Jahwe.
Jan zapowiadał przyjście Boga Jahwe do swojego ludu aby odwrócić go od jego niegodziwości.
Oto miał przyjść ten wyjątkowy Prorok, Pomazaniec w którym jest Imię Jahwe, tak że wraz z Jego przyjściem, sam Jahwe na nowo będzie przemawiał do swojego ludu:
[Jana 1: 15-18] Jan świadczył o Nim donośnie wołając: To o Nim powiedziałem: Ten, który idzie za mną, pojawił się przede mną, był On wcześniej niż ja. Z Jego pełni my wszyscy wzięliśmy — łaskę za łaską. O ile bowiem Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda nastały dzięki Jezusowi Chrystusowi. Boga nikt nigdy nie widział; objawił Go On, Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca.
Te wiersze zawierają święty klucz do zrozumienia różnicy między starym a nowym przymierzem.
Stare Przymierze w całej swej chwale i wspaniałości miało ograniczony zakres etniczny i czasowy, oraz bardzo ograniczone możliwości wpływania na ludzi poprzez nadanie im Prawa.
Nowe Przymierze daleko przewyższa swą chwałą i mocą Stare Przymierze, gdyż zasadza się na lepszych obietnicach i wyrasta z łaski i prawdy, które są doskonałe w Jezusie, który jedynie w całej pełni zna Boga i Go objawił!
Mojżesz, proroczo zapowiadał Jego przyjście i nakazywał Jemu pełne posłuszeństwo.
Dlatego my dzisiaj czytając księgi Mojżeszowe, czy inne fragmenty Starego Przymierza, nie zatrzymujemy się na ich pierwotnym poselstwie, ale szukamy ich wypełnienia w Jezusie Pomazańcu, gdyż o Nim Mojżesz i wszyscy prorocy składali świadectwo!
Tylko dzięki Jezusowi, człowiek może doświadczać Bożej łaski, poznać Boga i żyć w Jego Prawdzie!
Księga Powtórzonego Prawa jest jedną z najczęściej cytowanych ksiąg w Nowym Testamencie, zajmując 3 miejsce po Księdze Psalmów i Księdze Izajasza.
W samej tylko Ewangelii Jana znajduje się ponad 100 aluzji lub odniesień do Księgi Powtórzonego Prawa.
Pan Jezus podczas kuszenia na pustyni, odpowiadał szatanowi cytując słowa z 6 i 8 rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa:
Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem pochodzącym z ust Boga.
Nie będziesz wystawiał na próbę Jahwe, swego Boga.
Jahwe, swemu Bogu, będziesz oddawał pokłon i tylko Jemu będziesz służył.
To dobrze nam znane nakazy zaczerpnięte wprost z Księgi Powtórzonego Prawa.
Choć 5 Księga Mojżesza zawiera wiele powtórzeń z Prawa zapisanego w 2 Księdze Mojżeszowej – w Księdze Wyjścia – to pojawiają się tutaj nowe elementy Prawa, a inne zostają poszerzone czy też przedstawione w nowy sposób.
W 28:69 czytamy: Oto słowa przymierza, które PAN nakazał Mojżeszowi zawrzeć z Izraelitami w Moabie, oprócz przymierza, które zawarł z nimi na Horebie [czyli na Górze Synaj].
To co jest niezwykle ważne w rozważaniu tego wielkiego zbioru nakazów i zakazów jest ich zakres:
Obejmują one cały wachlarz tematów, poczynając od należytej czci Boga, poprzez relacje rodzinne, relacje zawodowe, higienę osobistą, zarządzanie finansami, prowadzenie wojen, traktowanie sług, niewolników, biednych i chorych, aż po najbardziej intymne relacje i czynności.
Bóg jest zainteresowany całym naszym życiem.
Pobożne postępowanie nie ogranicza się do zmówienia kilku pacierzy i przyjścia na nabożeństwo, ale obejmuje całe nasze życie.
Istnieje właściwy, miły Bogu sposób wykonywania wszystkiego w naszym życiu.
Bóg pragnie, żebyśmy byli sprawiedliwi i chwalili Go w każdej dziedzinie naszego życia.
Wielkim tematem tej Księgi jest wzięcie w posiadanie ziemi obiecanej.
25 razy Księga Powtórzonego Prawa podkreśla, że ziemia Kanaan była darem Jahwe dla Izraela.
Kanaan nie stanowi własności Izraela z racji jakiegokolwiek naturalnego prawa czy wysiłku.
Należy do nich tylko dlatego, że Jahwe pod przysięgą dał ją patriarchom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi oraz dlatego, że Kananejczycy utracili do niej prawo przez swoją grzeszność.
[Pwt 9: 1-8] Słuchaj, Izraelu! Dzisiaj przekroczysz Jordan. Wejdziesz i wydziedziczysz narody większe i mocniejsze niż ty. Zdobędziesz wielkie miasta, otoczone murem sięgającym nieba, pokonasz lud liczny i rosły, potomków Anaka, o których wiesz i o których sam słyszałeś, jak mówią: Kto ostoi się wobec synów Anaka? Dziś jednak przekonasz się, że PAN, twój Bóg, przeprawia się przed tobą! On jest ogniem trawiącym. On ich wytępi! On ich upokorzy przed tobą, tak że szybko wydziedziczysz ich i usuniesz — jak ci to zapowiedział PAN. A gdy PAN, twój Bóg, wyprze ich już przed tobą, to nie pomyśl sobie: To dzięki mojej sprawiedliwości PAN mnie tu wprowadził, abym posiadł tę ziemię — co by znaczyło, że z powodu niegodziwości tych narodów PAN je przed tobą wypędził. Otóż, owszem, z powodu niegodziwości tych narodów PAN, twój Bóg, je wydziedziczył, ciebie kieruje tam jednak — i pozwala ci posiąść tę ziemię — nie dzięki twojej sprawiedliwości ani dzięki prawości twego serca! Czyni to dlatego, by dotrzymać Słowa, które poręczył przysięgą wobec twoich ojców, Abrahama, Izaaka i Jakuba. Bądź zatem świadomy, że to nie dzięki twojej sprawiedliwości PAN, twój Bóg, daje ci tę dobrą ziemię w posiadanie, jesteś bowiem ludem twardego karku. Pamiętaj też — i nie zapomnij o tym — jak drażniłeś PANA, twojego Boga, na pustyni. Od dnia, w którym wyszedłeś z Egiptu, do dnia waszego przyjścia na to miejsce byliście krnąbrni wobec PANA. Rozgniewaliście PANA już pod Horebem. Już wtedy był On na was tak wzburzony, że chciał was wytępić.
Dwie niezwykle ważne zasady są zawarte w tym fragmencie:
1. Kananejczycy zostali skazani na zagładę z powodu wielowiekowej deprawacji, totalnej moralnej korupcji i niesprawiedliwości społecznej.
2. Izrael bezwarunkowo otrzymuje Kanaan w wyrazie Bożej łaski i wierności, ale zdobycie Kanaanu i zachowanie własności jest uwarunkowane wiarą i posłuszeństwem Izraela!
Jeśli Izrael, po wejściu do obiecanej mu ziemi, będzie przestrzegał Bożych przykazań, będzie błogosławiony ponad wszystkie narody ziemi i będzie obfitował we wszelkie dobro i szczęście.
[Pwt 26: 16-19] W dniu dzisiejszym PAN, twój Bóg, nakazuje ci, byś stosował te ustawy i prawa. Przestrzegaj ich więc i wykonuj je z całego swojego serca i z całej swojej duszy. Dzisiaj oświadczyłeś wobec PANA, że chciałbyś, aby był twoim Bogiem, że będziesz kroczył Jego drogami, przestrzegał Jego ustaw, Jego przykazań, Jego praw, i że będziesz posłuszny Jego głosowi. PAN natomiast oświadczył ci dzisiaj, że będziesz Jego ludem, Jego szczególną własnością — tak, jak ci obiecał. Dlatego przestrzegaj wszystkich Jego przykazań, a On wywyższy cię ponad wszystkie narody, które stworzył, by wzbudzić pieśń uwielbienia, dla sławy i ozdoby i abyś był dla PANA, twojego Boga, ludem świętym — tak, jak ci to obiecał.
[Pwt 28: 1-14] Jeśli jednak będziesz pilnie słuchał głosu PANA, twojego Boga, dokładnie wypełniając wszystkie Jego przykazania, które dzisiaj ci nadaję, to wyniesie cię wysoko ponad wszystkie narody ziemi. Spłyną więc na ciebie i spoczną na tobie wszystkie te błogosławieństwa — jeśli będziesz słuchał głosu PANA, twojego Boga. Będziesz błogosławiony w mieście i błogosławiony na polu. Błogosławiony będzie owoc twojego łona, plon twojej ziemi i przychówek twoich stad, młode twojego bydła i jagnięta twoich owiec i kóz. Błogosławiony będzie twój kosz i twoja dzieża. Błogosławiony będziesz we wszystkich swych przedsięwzięciach. PAN wyda ci twoich wrogów. Pobijesz tych, którzy przeciw tobie powstają. Jedną drogą wyjdą z tobą walczyć, a siedmioma będą przed tobą uciekać. PAN sprowadzi błogosławieństwo na twoje spichlerze i na każde przedsięwzięcie twoich rąk — pobłogosławi cię w ziemi, którą ci daje, On, PAN, twój Bóg. PAN ustanowi cię sobie jako święty lud, zupełnie tak, jak ci przysiągł — gdy tylko będziesz przestrzegał przykazań PANA, twojego Boga, i chodził Jego drogami. Wówczas zobaczą wszystkie ludy ziemi, że imię JHWH jest wzywane u ciebie — i będą się ciebie bać! PAN obficie obdarzy cię dobrami: pomnoży owoc twojego łona, przychówek twojego bydła i plony twoich pól — w tej ziemi, którą daje tobie, jak przysiągł twoim ojcom. PAN otworzy dla ciebie swój skarbiec dobra — niebo. Będzie zraszał twoją ziemię deszczem we właściwym czasie i błogosławił wszystkie dzieła twoich rąk, tak że będziesz mógł pożyczać wielu narodom, a sam nie będziesz musiał korzystać z pożyczek. W ten sposób PAN postawi cię na czele, nie z tyłu! Będziesz tylko górą, nigdy nie będziesz dołem — gdy tylko będziesz słuchał przykazań PANA, twojego Boga, które ja ci dziś nadaję, abyś pilnował ich stosowania. Nie odstąpisz zaś od wszystkich tych słów, które ja ci dziś przekazuję, ani w prawo, ani w lewo, i nie pójdziesz za innymi bóstwami, by im służyć!
Jeśli natomiast, Izrael, po wejściu do ziemi obiecanej, nie będzie przestrzegał Bożych przykazań, ale upodobni się do otaczających go ludów w ich niemoralności i niesprawiedliwości, to czeka go taka sama surowa kara, jaka spadła na zdeprawowanych Kananejczyków!
Zostaną usunięci z tej ziemi i doszczętnie zniszczeni!
[Pwt 28: 15-37] Lecz jeśli nie będziesz posłuszny głosowi PANA, twojego Boga, nie będziesz przestrzegał stosowania wszystkich Jego przykazań i ustaw, które wam dziś nadaję, to spadną na ciebie i dosięgną cię wszystkie te przekleństwa: Przeklęty będziesz w mieście i przeklęty na polu. Przeklęty będzie twój kosz i twoja dzieża. Przeklęty będzie owoc twojego łona i plony twojej ziemi, przychówek twojego bydła i jagnięta twoich stad. Przeklęty będziesz we wszystkich swych przedsięwzięciach. PAN rzuci na ciebie klątwę, wywoła zamęt i rozczarowanie w każdym przedsięwzięciu twych rąk, aż cię wyniszczy i szybko wytępi z powodu niegodziwości twoich czynów świadczących, że opuściłeś Mnie! PAN sprawi, że przylgnie do ciebie zaraza, aż wytępi cię z ziemi, do której wchodzisz, by ją wziąć w posiadanie. PAN uderzy cię suchotami, gorączką, zapaleniami, posuchą, mieczem, śniecią i pleśnią, które prześladować cię będą, aż całkiem zginiesz. Niebo nad tobą będzie niczym brąz, a ziemia pod tobą jak żelazo. Zamiast deszczu PAN zrzuci na twą ziemię proch i pył. Padać będą z nieba na ciebie, aż wyginiesz. PAN sprawi, że zostaniesz pobity przez twoich wrogów. Jedną drogą wyruszysz, aby z nimi walczyć, a siedmioma drogami będziesz przed nimi uciekał — i wieść o tobie będzie budzić przerażenie we wszystkich królestwach ziemi. Twój trup będzie żerem dla ptaków na niebie i dla zwierząt pól — nie będzie miał ich nawet kto wypłoszyć. PAN dotknie cię wrzodami, które znasz z Egiptu, guzami, świerzbem i liszajem, których nie zdołasz wyleczyć. PAN uderzy cię też obłędem, ślepotą i otępieniem serca. Będziesz chodził po omacku w południe, jak po omacku chodzi niewidomy, którego spowija mrok — i nie powiedzie ci się na żadnej z twoich dróg. Owszem, będziesz raczej ciągle uciskany i łupiony, a wybawić cię nie będzie miał kto. Zaręczysz się z kobietą, lecz inny mężczyzna ją zgwałci. Wybudujesz dom, lecz w nim nie zamieszkasz. Zasadzisz winnicę, lecz nie zdążysz z niej skorzystać. Zabiją przy tobie twoje bydlę, lecz ty nie skosztujesz jego mięsa. Twego osła ukradną ci sprzed oczu i już nigdy do ciebie nie powróci. Twoje owce przekażą twoim wrogom i nikt nie pomoże ci ich odzyskać! Twoi synowie i twoje córki zostaną wydane innemu ludowi, a ty w tęsknocie za nimi będziesz co dzień wypatrywał oczy, lecz nie starczy ci sił, aby ich wybawić. Plony twojej ziemi, owoce twego trudu, pójdą na pożywienie ludu, którego nie znałeś. Będziesz uciskany i ciemiężony po wszystkie dni — i oszalejesz na widok tego, na co będą patrzeć twoje oczy. PAN dotknie cię złośliwymi wrzodami na kolanach i na udach, od spodu stóp po czubek głowy — nie zdołasz ich wyleczyć. PAN poprowadzi ciebie i twojego króla, którego nad sobą ustanowisz, do narodu, którego nie znałeś ani ty, ani twoi ojcowie. Będziesz tam służył innym bogom — z drewna i z kamienia. I staniesz się przedmiotem grozy, przysłów i docinków wśród tych wszystkich ludów, do których zaprowadzi cię PAN…
I to jeszcze nie koniec, ale tylko fragment zapowiedzi strasznego sądu czekającego Boży lud lekceważący swojego Boga i Jego Prawo!
Bóg Izraela jest naszym Bogiem – Jahwe objawiony w Nowym Przymierzu jako Ojciec, Syn i Duch Święty – Nasz Bóg jest nadal Bogiem miłosierdzia i sprawiedliwości!
On jest wielce litościwy dla skruszonych sercem, uniżonych duchem, którzy w pokorze chcą Mu służyć i Go wielbić.
Ale ten sam Bóg i w Nowym Przymierzu jest nazwany Trawiącym Ogniem, Sędzią sprawiedliwym, który odda każdemu według jego uczynków.
Sercem Bożego Prawa jest miłość, która jest nierozłącznie zespolona z prawdziwym, miłym Bogu posłuszeństwem.
Każdy bogobojny Izraelita z pamięci zacytuje SZEMA ISRAEL zapisane w 6 rozdziale Debarim, gdyż tak nazywa się ta księga po hebrajsku (czyli Słowa): 6:4-5 Słuchaj, Izraelu! PAN jest naszym Bogiem, PAN jeden! Kochaj więc PANA, swojego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i ze wszystkich swych sił.
Na czym polega miłość Boga całym sercem, duszą i ze wszystkich sił?
[Pwt 5: 10] …okazuję łaskę tysięcznym pokoleniom — tych, którzy Mnie kochają i przestrzegają moich przykazań.
[Pwt 7: 9] Wiedz zatem, że PAN, twój Bóg, jest Bogiem wiernym. On tym, którzy Go kochają i przestrzegają Jego przykazań, dochowuje przymierza i okazuje łaskę — do tysiącznego pokolenia.
[Pwt 30: 15-20] Spójrz! Kładę dziś przed tobą życie i dobro oraz śmierć i zło. Jeśli będziesz posłuszny przykazaniom PANA, twojego Boga, które ci dziś nadaję, jeśli będziesz darzył miłością PANA, twojego Boga, kroczył Jego drogami i przestrzegał Jego przykazań, ustaw oraz praw — i dzięki temu żył i rozmnażał się — to PAN, twój Bóg, będzie ci błogosławił w ziemi, do której idziesz, aby ją wziąć w posiadanie. Lecz jeśli odwróci się twoje serce i odmówisz posłuszeństwa, jeśli dasz się odwieść i zaczniesz kłaniać się innym bogom i służyć im, to ogłaszam wam dziś, że na pewno zginiecie, nie zabawicie długo w tej ziemi, do której przeprawiasz się przez Jordan, by do niej wejść i wziąć ją w posiadanie. Wzywam dziś na świadków przeciw wam niebo i ziemię. Oto kładę dziś przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierz życie! Żyj ty i twoje potomstwo! Kochaj PANA, twojego Boga, słuchaj Jego głosu i lgnij do Niego, gdyż On jest twoim życiem, przedłużeniem twoich dni — i mieszkaj w tej ziemi, którą PAN przysiągł twoim ojcom, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że im ją da.
Czy Nowy Testament inaczej definiuje miłość chrześcijan do Boga?
Co mówi Jezus?
[J 14: 15] Jeśli darzycie Mnie miłością, będziecie wypełniać moje przykazania.
[J 14: 23-24] Jezus odpowiedział: Jeśli ktoś Mnie kocha, będzie wypełniał moje Słowo i mój Ojciec otoczy go miłością. Do takiej osoby przyjdziemy i u niej zostaniemy. Kto Mnie nie kocha, nie wypełnia moich słów…
[J 14: 31] Niech jednak świat się przekona, że kocham Ojca i że czynię tak, jak mi Ojciec polecił.
[1J 5: 3] Na tym bowiem polega miłość Boga, że się przestrzega Jego przykazań. Jego przykazania natomiast nie są uciążliwe.
Zarówno Stary jak i Nowy Testament zgodnie oświadczają, że miłość Boga wyraża się w okazywanym Mu posłuszeństwie.
Boże Prawo nie jest w konflikcie z miłością, ale prawdziwa miłość wyraża się w przestrzeganiu Bożego Prawa.
Oby to wielkie poselstwo Księgi Powtórzonego Prawa głęboko zapadło w nasze serca!

Księga Jozuego

W hebrajskim kanonie jest to pierwsza księga prorocka zaliczana do Proroków wczesnych.
Chrześcijanie generalnie traktują te księgi jako księgi historyczne.
Księga Jozuego to księga podboju Kanaanu – Ziemi Obiecanej.
Opisuje ona jak przez Swego wiernego sługę Jozuego, Bóg wprowadził Swój wybrany lud do ziemi, którą im obiecał na własność.

W wielkim skrócie, księga Jozuego opisuje początek wypełniania przez Boga obietnicy danej Abrahamowi ponad 400 lat wcześniej: "Twemu potomstwu dam tę ziemię" (Rdz 12:7).

[Joz 21: 43-45] Dał więc PAN Izraelowi całą ziemię, którą przysiągł dać ich ojcom; i posiedli ją, i mieszkali w niej. Dał im PAN także odpoczynek ze wszystkich stron, tak jak przysiągł ich ojcom. Nie ostał się przed nimi nikt spośród wszystkich ich wrogów, wszystkich ich wrogów wydał PAN w ich ręce. Nie zawiodło żadne słowo ze wszystkich dobrych słów, które PAN obiecał domowi Izraela; wszystko się wypełniło.
Jednak zajęcie ziemi wiązało się z toczeniem wielu bitew - najpierw w środkowym Kanaanie, potem na południu, a w końcu na północy.

Militarne sukcesy, które zapewniły Izraelitom kontrolę nad większością Kanaanu były z jednej strony dziełem samego Boga, a z drugiej wiązały się z ich aktywnym zaangażowaniem w walkę, zmaganie i ponoszone ofiary.
To wydaje się być głównym przesłaniem tej księgi – Boża wierność i moc w realizacji Jego obietnic i odpowiedzialność człowieka w posłusznym poddaniu się Bogu i wypełnianie Jego poleceń:
[Joz 1: 1-9] Po śmierci Mojżesza, sługi PANA, powiedział PAN do Jozuego, syna Nuna, sługi Mojżesza: Mojżesz, mój sługa, umarł; teraz więc wstań, przepraw się przez ten Jordan, ty i cały ten lud, do ziemi, którą daję im, synom Izraela. Każde miejsce, po którym będzie stąpać wasza noga, dałem wam, jak obiecałem Mojżeszowi. Od pustyni i od Libanu aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat, cała ziemia Chetytów, aż do Morza Wielkiego na zachodzie, będzie wasza granica. Nikt nie ostoi się przed tobą po wszystkie dni twego życia; jak byłem z Mojżeszem, tak będę z tobą. Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę. Wzmocnij się i bądź mężny. Ty bowiem dasz temu ludowi w dziedzictwo ziemię, którą przysiągłem dać ich ojcom. Tylko wzmocnij się i bądź bardzo mężny, abyś pilnował wypełniania wszystkiego według prawa, które nakazał ci Mojżesz, mój sługa. Nie odstępuj od niego ani na prawo, ani na lewo, aby ci się wiodło, dokądkolwiek pójdziesz. Niech ta księga Prawa nie oddala się od twoich ust, ale rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, abyś pilnował wypełnienia wszystkiego, co w niej jest napisane. Wtedy bowiem poszczęści się twojej drodze i będzie ci się wiodło. Czyż ci nie nakazałem? Wzmocnij się i bądź mężny. Nie lękaj się i nie przerażaj, gdyż PAN, twój Bóg, jest z tobą, dokądkolwiek pójdziesz.
Z jednej strony to Bóg daje Izraelowi tę ziemię.
Z drugiej strony to Izrael musi objąć tę ziemię w posiadanie, zmagając się z wrogami i licznymi przeciwnościami.
Podobnie jest z nami w naszym obejmowaniu w posiadanie bogactwa Chrystusowego:
Z jednej strony Jezus już wszystkiego dokonał i zapewnił nam dostęp do Bożej łaski przez wiarę.
Jezus już pokonał grzech, pokonał śmierć, pokonał szatana i grzeszny system tego świata i oferuje nam Swoje zwycięstwo.
Z drugie strony Jezus wzywa nas do naśladowania Go, do zapierania się naszych grzesznych pragnień, do walki z pożądliwościami naszego ciała i grzesznymi pokusami tego upadłego świata.
Jeśli chcemy dochodzić do chrześcijańskiej dojrzałości to musimy toczyć liczne walki i zmagania z grzechem, z szatanem i jego zastępami nieczystych, zwodniczych duchów i opierać się presji tego świata, który chce nas wtłoczyć w swój sposób myślenia i postępowania!
To zmaganie jest przedmiotem pierwszych 12 rozdziałów Księgi Jozuego.
Druga część tej Księgi, od 13 do 21 rozdziału, zawiera szczegółowy zarys podziału i przydziału zdobytej ziemi między 12 plemion Izraela.
To dla nas najmniej ciekawe rozdziały, najtrudniejsze do czytania, nawet z mapą przed oczyma, gdyż trudno jest nam wziąć z tych rozdziałów jakąś duchową strawę, czy choćby praktyczną lekcję.
W takich przypadkach musimy spojrzeć szerzej na znaczenie takich suchych, szczegółowych zapisów.
Po pierwsze historycznie, miało to wielkie znaczenie dla Izraelitów tamtych czasów i w kolejnych pokoleniach!
Sam Bóg wyznaczył im granice, gdzie chciał by żyli i Mu służyli.
Wyobraź sobie, że Bóg dzisiaj wyznacza ci działkę na której masz mieszkać.
Czy chciałbyś znać jej dokładne granice?
Czy robiłoby ci różnice, gdyby Bóg wyznaczył ci działkę 100 m2 czy 1000 m2 czy 100 hektarów?
Gdyby Bóg dzisiaj dał każdemu z nas hipoteczny zapis naszej własności na tej ziemi, to z pewnością byśmy go uważnie wielokrotnie czytali i dołożyli wszelkich starań aby dobrze wytyczyć granice naszych posiadłości!
Dokładnie tak samo ważny był ten zapis w Księdze Jozuego dla jemu współczesnych jak i potomnych plemion Izraela.
Ponadto dzisiaj na podstawie odkryć archeologicznych, możemy potwierdzić lokalizacje i historyczność posiadanych przez nas w Biblii zapisów.
Szukając duchowego odniesienia do nas samych, myślę, że możemy zobaczyć w tych rozdziałach Bożą ekonomię podziału Jego bogactwa w Kościele.
Izrael jest obrazem Kościoła, a Kanaan jest obrazem naszej ziemi obiecanej, czyli tego co Bóg nam obiecał w Chrystusie – wszelkiego duchowego Bogactwa niebios!
Z jednej strony całe to Bogactwo jest nasze indywidualnie i każdy z nas ma dorastać do pełni wymiarów Chrystusa we wszelkim poznaniu i duchowym doświadczeniu.
Z drugiej strony wszelkie duchowe Bogactwo niebios jest udziałem całego Kościoła.
W obfitości i bogactwie Chrystusa jest szczególne miejsce na posługę każdego Jego ucznia i w tej właśnie posłudze doświadczamy szczególnego błogosławieństwa.
Bóg wyznaczył każdemu z nas nasze miejsce i naszą rolę do spełnienia w ciele Chrystusa, którym jest Jego Kościół.
Mamy różne dary i różne posługi, tak jak Bóg nam wyznaczył.
Z jednej strony mamy niezasłużony Boży dar łaski, a z drugiej mamy wezwanie do naszej gorliwej, wiernej służby w używaniu tego daru.
To jest obrazowy przedmiot nauczania tej księgi od 13 do 21 rozdziału.
W ostatnich rozdziałach Księgi Jozuego znajdujemy końcowe przemowy Jozuego do nowego pokolenia, przed którym stoi wielkie zadanie utrzymania i ochrony ziemi obiecanej.
Jest to uzależnione od ich wierności Bogu i dochowywania warunków przymierza, którym są związani z Bogiem.
W tych przemówieniach Jozue wzywa cały lud do służenia Bogu z całego serca i ze wszystkich sił.
Księga Jozuego przedstawia więc historię Izraela od śmierci Mojżesza, poprzez kilkuletni podbój Ziemi Obiecanej, aż do śmierci Jozuego.
Jest to bardzo bogata i barwna historia, pełna wydarzeń, które w naszym naukowym wieku są poddawane ostrej krytyce i spotykają się z wielkim niedowiarstwem:
Historia cudownego przekroczenia Jordanu, zawalenia potężnych murów Jerycha, czy literalnego zatrzymania słońca na niebie i przedłużenie dnia o kolejne godziny, to przedmioty gorących debat ludzi, którzy próbują przedstawiać logiczne, naukowe wyjaśnienia tych wydarzeń.
Jednak charakterystyczną cechą cudów jest ich odmienność od naturalnego biegu rzeczy – ich niewytłumaczalność i niepojętość!
Doszukiwanie się naturalnych analogii, jak zawalenie się brzegu Jordanu w lipcu 1927 roku i zatrzymanie biegu rzeki na przestrzeni wielu kilometrów na ponad 20 godzin jest znamienne i dowodzi, że Bóg mógł posłużyć się naturalnymi fenomenami aby dokonać Swych cudów, ale Bóg nie jest ograniczony do naturalnych środków działania i w każdej chwili może uczynić co tylko zechce bez żadnych ograniczeń, którym my jesteśmy poddani.
Księga Jozuego, jak i reszta Biblii są pełne cudów i trudnych do wyjaśnienia działań Wszechmogącego Boga.
Jednym z fundamentalnych elementów wiary jest uznanie, że Bóg jest w stanie czynić wszystko co chce, łącznie z rzeczami, które wykraczają poza ludzkie zrozumienie i możliwości naukowego poznania.
W 11 rozdziale listu do Hebrajczyków czytamy, że wiara jest …przekonaniem o prawdziwości tego, co niewidzialne.
Dzięki wierze pojmujemy, że wszystko, co istnieje w czasie i przestrzeni, zostało ukształtowane Słowem Boga, tak że to, co widzimy, nie powstało z rzeczy widzialnych.
Bez wiary nie można podobać się Bogu. Kto bowiem przychodzi do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i nagradza tych, którzy Go poszukują.
Kluczową ludzką postacią w księdze Jozue jest Jozue, główny przywódca Izraela w tym okresie historii.
Jako młody człowiek, Jozue był przywódcą wojsk Izraela i głównym pomocnikiem Mojżesza.
Spotykamy go pierwszy raz podczas konfliktu z Amalekitami, którzy zaatakowali wędrujący po pustyni lud.
Jozue stacza zwycięską bitwę z Amalekitami, podczas gdy Mojżesz wznosi swe ręce do Boga, wspierany przez Aarona i Chura.
Następnie Jozue towarzyszy Mojżeszowi w jego wspinaczce na górę Synaj, gdzie Mojżesz otrzymuje Prawo od Boga.
Jozue był jednym z 12 szpiegów, którzy przeprowadzili wywiad w Ziemi Obiecanej przed pierwszą nieudaną próbą wejścia do niej.
W przeciwieństwie do pozostałych 10 szpiegów pełnych strachu, Jozue i Kaleb pełni wiary zachęcali lud Izraela do wejścia do Kanaanu i zdobycia go.
Jednak z powodu niewiary ludu, Jozue, przez kolejne 40 lat, oglądał powolną śmierć swego pokolenia, podczas ich krążenia po pustyni.
Mojżesz ustanowił Jozuego swoim następcą, który miał poprowadzić nowe pokolenie Izraela do Ziemi Obiecanej.
Mojżesz obrazuje Prawo > Jozue obrazuje zbawienie – czyli ratunek.
Prawo jest niezbędne, gdyż wskazuje właściwą drogę, ale Prawo nie ma mocy zbawienia/uratowania człowieka z jego skłonności do łamania Prawa – co Biblia nazywa grzechem.
Zbawienie/Ratunek człowieka z jego grzechu nie przychodzi przez Prawo, ale dzięki dziełu Zbawiciela, który postępuje zgodnie z Prawem i kładzie swoje życie za tych, którzy złamali Prawo.
W Ew. Mat. 1:21 anioł przemawia we śnie do Józefa, zapowiadając narodzenie niezwykłego Syna z poślubionej mu Marii, mówiąc: i dasz Mu na imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud z jego grzechów.
Imię Jezus jest grecką formą hebrajskiego imienia Jozue, które znaczy "Jahwe jest zbawieniem/ratunkiem".
Jeśli chcesz być uratowany z niewoli grzechu, uwolniony od kary za twoje grzechy, wolny od wiecznego potępienia za łamanie sprawiedliwego Bożego Prawa, to potrzebujesz przyjść do Zbawiciela, uwierzyć w Niego i Jego zbawcze dzieło życia, śmierci na krzyżu Golgoty, zmartwychwstania i powtórnego przyjścia w chwale.
Tylko ci, którzy poddają się pod władzę i przewodnictwo Wielkiego Jozuego Nowego Przymierza – Jezusa Chrystusa, stają się zwycięzcami z Nim i dziedzicami Jego ziemi obiecanej.
Wystrzegajmy się niewiary pokolenia, które poginęło na pustyni, ale także częściowego posłuszeństwa takich postaci jak Achan, który poddał się pod władzę Jozuego, ale tylko częściowo.
Miłość doczesnego zysku i bogactwa odebrała mu duchowy wzrok i nakłoniła do nieposłuszeństwa, które skończyło się nie tylko jego własną tragiczną śmiercią, ale także bolesną klęską obozu Izraela.
Natomiast Rahab, która niegdyś była nierządnicą w Jerychu, jest obrazem prawdziwego nawrócenia do Boga i zbawczej wiary czynnej w miłości.
Zaufała mocy Boga Izraela i w konsekwencji stała się jego wierną wyznawczynią.
Poślubiła Izraelitę i stała się częścią Bożego ludu.
Więcej, Bóg zapoczątkował przez nią królewski ród, z którego zrodził się Dawid, Salomon i pozostali władcy Judy.
Wieki później skromna, pobożna dziewica z Nazaretu, będąca także w linii rodowej Rahab, nierządnicy z Jerycha, zostaje wybrana na ziemską matkę Zbawiciela wszystkich narodów!
Księga Jozuego jest dramatyczną, autentyczną ilustracją wierności i mocy Boga, jak również tragicznych konsekwencji grzechu.
Jozue u kresu swego życia składa swoje wyznanie wiary, które także zawiera wyzwanie, skierowane do wszystkich kolejnych pokoleń wyznawców wiary w Jedynego Prawdziwego Boga:
Wy widzieliście wszystko, co PAN, wasz Bóg, uczynił wszystkim tym narodom, usuwając je przed wami — bo właściwie to PAN, wasz Bóg, za was walczył.
Nabierzcie jednak wiele sił, aby pilnie przestrzegać tego wszystkiego, co zostało zapisane w zwoju Prawa Mojżesza. Chodzi o to, abyście nie odstąpili od tego ani w prawo, ani w lewo, abyście nie pomieszali się z tymi pozostałymi narodami, nie wzywali imion ich bogów w przysięgach, nie służyli im ani się im nie kłaniali, lecz abyście lgnęli do PANA, waszego Boga, jak to czyniliście do dziś. PAN zaś wydziedziczył przed wami narody wielkie i silne, a co do was — nikt nie ostał się przed wami aż po dzień dzisiejszy. Jeden wasz wojownik zmusza do ucieczki tysiąc — bo to właściwie PAN, wasz Bóg, jest Tym, który walczy za was, jak wam to obiecał.
Troszczcie się zatem usilnie, ze względu na swoje dusze, by darzyć miłością PANA, waszego Boga.
Weźcie więc sobie głęboko do serca i miejcie to wciąż w pamięci, że nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich tych dobrych obietnic, które złożył wam PAN, wasz Bóg — spełniły wam się wszystkie, nie zawiodło żadne ich słowo.
Lecz jak spełniła się wam każda dobra obietnica, którą złożył wam PAN, wasz Bóg, tak PAN spełni nad wami każdą zapowiedź nieszczęścia, aż was wytępi z tej dobrej ziemi, którą dał wam PAN, wasz Bóg.
Stanie się tak, jeśli przekroczycie przymierze z PANEM, waszym Bogiem, przy którym przykazał wam trwać, a pójdziecie służyć innym bogom i będziecie się im kłaniać.
Wtedy gniew PANA zapłonie przeciw wam i szybko wyginiecie z tej dobrej ziemi, którą wam On przekazał.
Teraz więc żyjcie w bojaźni wobec PANA.
Służcie Mu szczerze i wiernie.
Usuńcie bogów, którym służyli wasi ojcowie za Rzeką i w Egipcie.
Służcie jedynie PANU.
A jeślibyście uznali za niesłuszne służyć PANU, to wybierzcie sobie dziś, komu chcecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi ojcowie za Rzeką, czy bogom amoryckim, w których ziemi mieszkacie — ja i mój dom będziemy służyli PANU.

Księga Sędziów

[Sdz 1: 1] Po śmierci Jozuego synowie Izraela pytali PANA: Któż z nas wyruszy pierwszy przeciwko Kananejczykom, aby z nimi walczyć?

Czytając Księgę Jozuego ma się wrażenie, że cały Kanaan zostaje podbity i sytuacja Izraela jest stabilna i niezagrożona.
Tak jednak nie jest, choć Jozue odniósł niesamowite zwycięstwa i jego historia jest znaczona pasmem wielkich militarnych triumfów.
Jednak pokolenie następujące po pokoleniu Jozuego, ma także przed sobą wielkie wyzwania by zdobywać dalsze zakątki ziemi obiecanej.
Księga Sędziów jest częścią biblijnego opisu historii Izraela od jego wejścia do Kanaanu (o czym czytamy w Księdze Jozuego) aż po ostateczne usunięcie Izraela z tej ziemi (pod koniec Drugiej Księgi Królewskiej).
Większość tej części Starego Testamentu jest poświęcona opisom panowania królów Izraela.
Jednak między przybyciem Izraela do Kanaanu a ustanowieniem monarchii upłynęło kilkaset lat, które znamy jako okres sędziów.
W tym okresie Izrael nie miał formalnej, scentralizowanej administracji i polegał na wybitnie obdarowanych mężczyznach i nawet jednej kobiecie, których Bóg powołał, by zapewniali mu czasowe przywództwo.
Byli oni nazywani sędziami, ponieważ wykonywali Boży sąd, wypędzając wrogów lub rozstrzygając spory między samymi Izraelitami.
Działalność tych sędziów opisana jest w tej właśnie księdze oraz w początkowych rozdziałach 1 Księgi Samuela.
W tradycyjnym układzie Starego Testamentu (do dziś odzwierciedlonym w Biblii Hebrajskiej) księgi Jozuego, Sędziów i Rut [jako jedna księga], 1 i 2 Samuela oraz 1 i 2 Królewska znajdują się w części zwanej "Prorocy", razem z Izajaszem, Jeremiaszem, Ezechielem i dwunastoma tak zwanymi "prorokami mniejszymi" (Ozeasz-Malachiasz).

Jako podgrupa, księgi od Jozuego do 2 Królewskiej, są znani jako " Wcześniejsi Prorocy".
Są tak nazywane, ponieważ według żydowskiej tradycji zostały napisane przez proroków, ale także (i chyba przede wszystkim) dlatego, że są prorocze w swoim stylu i tematyce.
Mają one oczywiście bardzo silny wymiar historyczny, ale podobnie jak inne księgi prorockie nie zajmują się po prostu historią dla samej historii.
Nie są zwykłymi kronikami wydarzeń.
Interesuje je raczej to, w jaki sposób Bóg działał w opisywanych przez nie wydarzeniach.
W szczególności chodzi w nich o relację Boga z Izraelem i o to, jak wyrażała się ona w historii Izraela - zarówno w wydawaniu przez Boga Jego wyroków, jak i w niesieniu przez Boga ratunku Swojemu ludowi.
Ta szczególna relacja opierała się na przymierzu, które Bóg zawarł z Izraelem na górze Synaj po wyprowadzeniu go z niewoli egipskiej (Wyj. 19-20), a to z kolei opierało się na obietnicach, które Bóg złożył Abrahamowi wiele wieków wcześniej (Rodz. 12,1-2).
Księga Sędziów jest w tym sensie wyraźnie prorocza.
Jest ona teologicznym opisem historii Izraela w okresie sędziów.
I podobnie jak inne księgi prorockie, zawiera przesłanie, które było potrzebne Bożemu ludowi w tamtych czasach, w kolejnych wiekach i jest wciąż aktualne.

Główna część księgi, która opowiada o działalności poszczególnych sędziów, rozciąga się od 3:7 do końca 16 rozdziału.
Poprzedza ją dwuczęściowy wstęp (1,1-2,5 i 2,6-3,6), a kończy epilog, również w dwóch częściach (rozdz. 17-18 i 19-21).
Pytanie, które pada na początku księgi (1:1-2), zostaje ponownie postawione w zupełnie innych okolicznościach pod koniec tej księgi (20:18).
[Sdz 20: 18] Wtedy synowie Izraela powstali, poszli do domu Bożego i radzili się Boga, mówiąc: Któż z nas ma wyruszyć pierwszy do walki z synami Beniamina?
W ten sposób, gdy zbliżamy się do końca księgi, jesteśmy wezwani do refleksji nad punktem, z którego wyruszyliśmy, i nad tym wszystkim, co wydarzyło się w międzyczasie.
OD WALKI Z KANANEJCZYKAMI - DO WALKI Z BRAĆMI
Pierwsza część wprowadzenia do Ks. Sędziów (1,1-2,5) mówi o stopniowej zmianie w stosunkach Izraela z Kananejczykami, które nastąpiło po śmierci Jozuego.
Wysiłki poszczególnych plemion, aby posiąść i zająć ziemie, które zostały im przydzielone (Joz 13-19), napotykały na coraz większe trudności, ponieważ Kananejczycy, zwłaszcza na wybrzeżu i w kluczowych, ufortyfikowanych miastach na północy, stawiali bardzo zdecydowany opór (zob. zwłaszcza ww. 19, 27-28).
Doprowadziło to do napiętej sytuacji, w której Izraelici i Kananejczycy żyli obok siebie w ciągłym stanie gotowości do walki.
Izraelici nadal byli wykluczeni ze znacznej części obiecanej im przez Boga ziemi.
Była to sytuacja daleka od oczekiwań, z jakimi Izrael wkroczył do Kanaanu - oczekiwań opartych na obietnicach, jakie Bóg dał ich przodkom, że posiądą całą tę ziemię na własność (Joz 23,1-5; por. Rodz. 12,1-3; 15,12-21; 28,13-15).
Pierwsza część wprowadzenia kończy się tym, że Izraelici płaczą przed Bogiem, po tym jak dowiadują się od Bożego Anioła jak bardzo sprzeniewierzyli się Bogu:
[Sdz 2: 1-4] Anioł PANA wstąpił z Gilgal do Bokim i powiedział: Wywiodłem was z Egiptu i wprowadziłem do ziemi, którą przysiągłem waszym ojcom. Powiedziałem: Nigdy nie zerwę mojego przymierza z wami. Tylko wy nie zawierajcie przymierza z mieszkańcami tej ziemi. Zburzcie ich ołtarze.
Wy Mnie jednak nie posłuchaliście. Co wy zrobiliście?!
Dlatego mówię: Nie wypędzę ich przed wami. Staną się [cierniem] w waszych bokach, a ich bogowie będą dla was sidłem.
Gdy Anioł PANA oznajmił te słowa wszystkim Izraelitom, lud gorzko zapłakał.
Przyczyną ich porażki w pełnym przejęciu Kanaanu nie były żelazne rydwany czy silne fortyfikacje Kananejczyków, ale ich własna niewierność.
Na terytorium, które udało im się zająć, zaczęli iść na kompromis, pozwalając, by Kananejskie pogańskie ołtarze pozostały na swoich miejscach, i z tego powodu Bóg postanowił odmówić im pomocy.
Oprócz spojrzenia wstecz, to anielskie przemówienie wybiega również w przyszłość z zapowiedzią, że Kananejczycy i ich bóstwa nadal będą pułapkami i przeszkodami dla Izraelitów.
Kolejne słowa wstępu odnoszą się do wejścia do Kanaanu pod wodzą Jozuego i mówią o tragicznym odstępstwie od wierności Bogu po śmierci Jozuego.
[Sdz 2: 7-12] Lud służył PANU przez wszystkie dni Jozuego i przez wszystkie dni starszych, którzy przeżyli Jozuego i widzieli wszystkie wielkie dzieła PANA, jakie uczynił dla Izraela. A Jozue, syn Nuna, sługa PANA, umarł w wieku stu dziesięciu lat [I pogrzebali go na obszarze jego dziedzictwa w Timnat-Cheres, na górze Efraim, na północ od góry Gaasz.]
Także całe to pokolenie zostało przyłączone do swoich ojców. I powstało po nim inne pokolenie, które nie znało PANA ani też dzieł, których dokonał dla Izraela; I synowie Izraela czynili to, co złe w oczach PANA, i służyli Baalom; I opuścili PANA, Boga swoich ojców, który wyprowadził ich z ziemi Egiptu, i poszli za cudzymi bogami, za bogami okolicznych narodów, i oddawali im pokłon, i tak pobudzili PANA do gniewu.
W kilku zdaniach mamy tu zarysowany upadek Izraela w odstępstwo, a następnie wyłożony jest powtarzający się schemat okresu sędziów:
[Sdz 2: 13-19] Opuścili PANA, a służyli Baalowi i Asztartom. Wtedy zapłonął gniew PANA przeciw Izraelowi, wydał ich w ręce grabieżców, którzy ich grabili, i sprzedał ich w ręce ich okolicznych wrogów, tak że nie mogli się dalej ostać przed swymi wrogami. A gdziekolwiek wyruszyli, ręka PANA była przeciwko nim ku nieszczęściu, jak PAN powiedział i jak PAN im przysiągł; i byli bardzo uciskani. Potem PAN wzbudził sędziów, którzy ich wyzwalali z rąk grabieżców; Lecz także swoich sędziów nie słuchali, ale uprawiali nierząd z obcymi bogami i oddawali im pokłon. Szybko zboczyli z drogi, którą kroczyli ich ojcowie, słuchający przykazań PANA; ci tak nie postępowali. A gdy PAN wzbudzał im sędziów, to PAN był z każdym sędzią i wybawiał ich z rąk ich wrogów przez wszystkie dni sędziego. PAN bowiem litował się nad ich jękiem z powodu tych, którzy ich uciskali i trapili. Jednak po śmierci sędziego odwracali się i psuli się bardziej niż ich ojcowie, chodząc za cudzymi bogami i służąc im oraz oddając im pokłon; nie odstępowali od swoich czynów ani od swej upartej drogi.
Cały kilkusetletni okres panowania sędziów to powtarzający się cykl odstępstwa Izraelitów, za które Bóg ich surowo karze, wydając ich w ręce obcych ciemiężycieli, a następnie (gdy są w wielkim utrapieniu i wołają o litość) Bóg lituje się nad nimi i wzbudza sędziego, który ich wybawia.
W rezultacie Izraelici chwilowo nawracają się do Boga prawdziwego, ale szybko wracają do odstępstwa, gdy tylko sędzia umiera.
Krótko mówiąc, pomimo wielu prób BOGA, aby ich odwieść od ich niewierności i grzesznych dróg, Izraelici trwają w swoim uporze .
Bóg zapowiada, co zamierza uczynić w wyrazie Swego gniewu i kary:
[Sdz 2: 20-21] Zapłonął więc gniew PANA przeciw Izraelowi i powiedział: Ponieważ ten naród złamał moje przymierze, które zawarłem z jego ojcami, i nie usłuchał mojego głosu; Ja też odtąd nie wypędzę przed nim żadnego z narodów, które pozostawił Jozue, kiedy umarł;
Narody, które pierwotnie zostały pozostawione aby wypróbować wierność Izraela, teraz zostaną pozostawione na stałe by uciskać Izraela i przypominać mu o Jego niewierności Bogu.
Kananejczycy stają się Bożym biczem na plecach niewiernego Izraela.
Tak więc pierwsze rozdziały Księgi Sędziów, oprócz zdiagnozowania tego, co poszło nie tak i przedstawienia nam tego, co nastąpi później, bardzo jasno określa, co jest głównym tematem tej księgi, a mianowicie powtarzające się odstępstwo Izraela w okresie sędziów i odpowiedź Boga na to odstępstwo.
Księga Sędziów odpowiada na pytanie: "Dlaczego Izrael nie posiadł w pełni ziemi, którą Bóg obiecał jego przodkom?".
Odpowiedź brzmi: "Z powodu odstępstwa, które nastąpiło po śmierci Jozuego".
Księga Sędziów wyjaśnia działanie Boga jako w pełni uzasadnione w obliczu uporczywej niewierności Izraela.
Późniejsze księgi wyjaśniają i uzasadniają bardziej drastyczny akt, jakim jest całkowite wyrzucenie Izraela z ich ziemi obiecanej.
W centralnej części Księgi Sędziów (3,7-16,31) zapisane są dzieje dwunastu sędziów, począwszy od Otniela, bratanka Kaleba, a skończywszy na Samsonie.
Ich historie są niezwykle barwne i pouczające.
Leworęki Ehud [Dziękczynienie] przebija obosiecznym mieczem tłustego Eglona, króla Moabu, po tym jak obiecuje przekazać mu tajemne poselstwo od Boga.
Szamgar zabija sześciuset Filistynów ościeniem na woły.
Sędzia i Prorokini w jednej osobie - Debora [pracowita pszczoła] prowadzi tchórzliwego Baraka [błyskawica] na wojnę z Syserą, pyszniącym się żelaznymi maszynami wojennymi.
Barak ze względu na swą opieszałość nie otrzymuje pełnej chwały z odniesionego zwycięstwa, tylko pasterka Jael, która wbija kołek od namiotu w czaszkę Sysery!
Bóg powołuje kobiety, kiedy mężczyźni niewieścieją i ociągają się z zajęciem wyznaczonego im przywódczego miejsca!
To jest smutny obraz wielkiej części współczesnego kościoła, gdzie bracia, zamiast świecić przykładem zaangażowania w służbę Bogu i przewodnictwa w swoich domach, zajmują się błahostkami i marnują swój czas i energię na przyziemne przyjemności.
W wielu zborach, kobiety przewodzą w modlitwie, wzajemnym usługiwaniu, a nawet poznaniu i nauczaniu Słowa Bożego.
Czy tak powinno być i czy taki jest Boży porządek, czy raczej jest to wynikiem zniewieścienia, ociężałości i duchowej płycizny wielu braci!
Gedeon jest znany z kładzenia runa przed Bogiem, po tym jak Anioł Jahwe wydobył ogień ze skały na jego oczach!
Ile zapewnień Bóg musi nam dać, abyśmy w końcu zaufali Mu i pełnili Jego wolę?
Gedeon otrzymuje od Izraelitów propozycję zapoczątkowania monarchii, ale mądrze odrzuca tę propozycję, wskazując na Boga jako najwyższego władcę – po czym sporządzą złoty efod, który staje się obiektem bałwochwalczego kultu!
Jednak jeden z synów Gedeona, otrzymał imię Abimelek [mój ojciec jest królem] – i tenże Abimelek miał ambicję zostać władcą Izraela.
Niektórzy zaliczają go do grona sędziów, ale to samozwańczy tyran i morderca swoich braci.
Bóg surowo osądza Abimeleka i jego popleczników, zsyłając na nich ducha niezgody i ostatecznie tragiczną śmierć!
Mamy jeszcze kilku mało znanych sędziów jak Tola czy Jair, który miał trzydziestu synów, którzy jeździli na trzydziestu oślętach.
Ostatnim najbardziej znanym sędzią jest Samson, którego zachowanie jest tak dziwaczne, że trudno w nim rozpoznać prawdziwego sędziego.
Poza tym nikt nie podąża za Samsonem, ale toczy on swe walki w pojedynkę aż do dnia swojej tragicznej śmierci pod gruzami pogańskiej świątyni.
Każdy kolejny cykl odstępstwa Izraela i Bożego wybawienia, a jest ich w sumie 7, prowadzi do stopniowej zmiany, którą można by opisać jako spiralę coraz głębszego upadku.
Pierwszy rozłam wśród Izraelitów pojawia się w historii Debory i Baraka (5:16-17, 23) i pogłębia się pod rządami późniejszych sędziów.
Po czterdziestu latach, które nastąpiły po zwycięstwie Gedeona (8:28), nigdy już nie czytamy, że ziemia cieszy się pokojem, a w czasach Samsona Izraelici nie wołają już nawet do Boga, by ich ocalił.
Samson, którego osobista krnąbrność i niechęć do przyjęcia swego powołania doskonale uosabia krnąbrność i postawę całego narodu.
Tak jak Izrael został wyróżniony spośród innych narodów przymierzem zawartym z Bogiem, tak Samson został wyróżniony spośród innych ludzi powołaniem do życia jako Nazyrejczyk.
Tak jak Izrael chodził za obcymi bogami, tak Samson chodzi za obcymi kobietami.
Izrael chciał być jak inne narody; Samson chce być jak inni mężczyźni.
I tak jak Izrael wielokrotnie wzywał Jahwe w swoim nieszczęściu, tak też czyni to Samson.
Krótko mówiąc, tematy, które przewijają się przez całą środkową część Księgi Sędziów nabierają uosobienia w historii Samsona.
Dwie historie, które stanowią epilog Księgi Sędziów (rozdz. 17-21), są umiejscowione bardzo ogólnie w okresie sędziów, ale nie następują chronologicznie po tym, co było opisane wcześniej.
W nich punkt ciężkości przesuwa się z grzechu Izraela jako całości na grzechy jednostek i wspólnot, które go tworzą.
W tych ostatnich rozdziałach powtarza się pewien znamienny refren:
[Sdz 17: 6] W tych dniach nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach.
Ten refren jest natchnionym podsumowaniem przesłania tej księgi i niestety wielkiej części historii Izraela, historii kościoła i historii wielu współczesnych chrześcijan.
każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach.
Nie to co było złe, ale słuszne w jego oczach.
Każdy robił to, co sam uważał za właściwe!
A ja tak uważam!
A co ty mi będziesz mówił!
A ja wiem swoje!
Ty masz swoją rację, swoje zrozumienie, swoją interpretację, a ja mam swoją!
Nikt mnie nie przekona! Zostanę przy swoim! Postawię na swoim!
To jest duch Księgi Sędziów wciąż żywy i aktywny w naszych czasach!
Strzeżmy się, by nami nie kierował i nas nie opętał!
Pierwsza historia epilogu (Micheasz i jego bożki; rozdz. 17-18) mówi o chaosie religijnym tego okresu, a druga (Lewita i jego konkubina; rozdz. 19-21) o towarzyszącym mu chaosie moralnym.
Razem pokazują one, że Izrael był bardziej zagrożony przez swój własny wewnętrzny upadek, moralny i duchowy, niż przez jakikolwiek atak z zewnątrz.
Instytucje, które powinny były zapewnić stabilność (lewickie kapłaństwo, życie rodzinne, starszeństwo czy zgromadzenie plemiennych przywódców), okazały się nieskuteczne, a nawet szkodliwe, z powodu moralnego bankructwa jednostek.
Epilog Księgi Sędziów nie pozostawia nam wątpliwości, że to nie jakość przywództwa czy instytucji utrzymywały Izrael przy życiu.
Przetrwanie Izraela było cudem Bożej łaski.
 W tych dniach nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co było słuszne w jego własnych oczach. (17,6; 18,1; 19,1; 21,25) Ten refren 4-krotnie powtórzony w epilogu spuszcza kurtynę na jeden okres i zapowiada kolejny.
Nadchodząca władza królewska, podobnie jak sędziowska, będzie miała swoje miejsce w historii Izraela i okaże się użyteczna w swoim czasie, ale i ona zawiedzie z powodu ludzkiej grzeszności.
Jak pokazuje cała historia Starego Testamentu, żadna instytucja, jakkolwiek ważna, nie posiada klucza do przyszłości Izraela.
Jedyną nadzieją Izraela i całej ludzkości jest zapowiadany od upadku pierwszych ludzi doskonały Sędzia i Król, Pan i Sługa w jednej Osobie – Jezus Chrystus, Syn Boży i Syn Człowieczy!
Tylko On może nas wyrwać z tej mrocznej spirali duchowego upadku i niewoli naszego nieposłuszeństwa!
Jeśli Jezus Chrystus nie jest jeszcze twoim Panem i Zbawicielem, przyjdź do Niego dzisiaj i zaufaj Mu całym sercem!

© Copyright 2023 KOŚCIÓŁ ZBAWICIELA

‌

No Code Website Builder