Jan 9:1-7) A przechodząc, ujrzał człowieka ślepego od urodzenia. I zapytali go uczniowie jego, mówiąc: Mistrzu, kto zgrzeszył, on czy rodzice jego, że się ślepym urodził? Odpowiedział Jezus: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, lecz aby się na nim objawiły dzieła Boże. Musimy wykonywać dzieła tego, który mnie posłał, póki dzień jest; nadchodzi noc, gdy nikt nie będzie mógł działać. Póki jestem na świecie, jestem światłością świata. Po tych słowach splunął na ziemię i ze śliny uczynił błoto, i to błoto nałożył na oczy ślepego. I rzekł do niego: Idź i obmyj się w sadzawce Syloe (to znaczy Posłany). Odszedł tedy i obmył się, i wrócił z odzyskanym wzrokiem.

Jezus zdecydowanie odrzuca ideę, że za każdym nieszczęściem, takim jak wrodzona ślepota, kryje się osobisty grzech albo grzech rodziców. Takie myślenie jest bliższe hinduistycznej karmie niż biblijnemu objawieniu.

Choroba niekoniecznie jest wyrazem gniewu Boga albo Jego kary. Może być, ale nie musi!

Jezus natomiast podkreśla fakt, że ludzkie cierpienie jest okazją do objawienia się dzieł Boga.

Łuk 13:1-5) W tym samym czasie przybyli do niego niektórzy z wiadomością o Galilejczykach, których krew Piłat pomieszał z ich ofiarami. I odpowiadając, rzekł do nich: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że tak ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam, lecz jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie. Albo czy myślicie, że owych osiemnastu, na których upadła wieża przy Syloe i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie zamieszkujący Jerozolimę? Bynajmniej, powiadam wam, lecz jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie.

Czy ludzie, którzy doświadczają nieszczęśliwych wypadków, bolesnego cierpienia, są szczególnie grzeszni?

W zdecydowany sposób Jezus naucza, że nieszczęścia, które przychodzą z ręki ludzkiej (Piłat) i sił natury (zawalenie się wieży) nie są dowodem tego, iż ludzie, którzy ucierpieli byli szczególnie grzeszni.

Interpretacja Wielkiego Nauczyciela odbiera poczucie własnej sprawiedliwości ludziom, którzy sami nie ucierpieli, a jedynie z daleka przyglądają się nieszczęściu innych, mniemając, że ono ich nie dotknęło ze względu na ich zasługi.

Może być tak, powiada Jezus, że oni nie są ani trochę lepsi od tych, na których spada wielkie nieszczęście.

[Prz 14:13] Nawet w śmiechu może serce boleć, a radość może się kończyć strapieniem.
Twarz wielu ludzi więcej skrywa niż ujawnia. Pod licznymi uśmiechami kryją się serca pełne pulsującego wewnętrznego bólu.  
Ilu  ludzi  dźwiga  niewidoczne ciężary, o których nie mówią nikomu poza Bogiem, jeśli tylko Go  znają.
Większość jednak w samotności dusi w sobie dławiący ich ból i strach, miotając się między nikłą nadzieją na lepsze jutro a ogarniająca ich rozpaczą.
Kilka lat temu otrzymałem do przeczytania książkę napisaną przez misjonarza, który spędził wiele lat w Indiach, niosąc przesłanie Ewangelii najpierw najuboższym Dalitom a następnie Hindusom pochodzącym z najwyższych kast.  
Jego książka, zatytułowana CHRYSTUS A LUDZKIE CIERPIENIE stała się dla mnie inspiracją do podzielenia się z wami refleksjami, które nasunęły mi się przy jej czytaniu.

Autor tej książki, Eli Stanley Jones, sam wiele przeżył.
Po ośmiu latach służby na misji i kilku załamaniach nerwowych wrócił do ojczyzny, by odpocząć i odzyskać siły.
Gdy  jednak  ponownie  przybył  do  Indii,  problemy  ze  zdrowiem psychicznym  wróciły.  
Jak pisze w innej swej książce zatytułowanej „Chrystus na drodze Indii”: „Zrozumiałem,  że  jeśli  ktoś  mi  nie  pomoże,  będę musiał porzucić pracę misyjną [...]. Była to jedna z moich najczarniejszych godzin”.
 I  wtedy  właśnie  Jones  doświadczył  głębokiego  przeżycia duchowego. Napisał: „Ogromny pokój napełnił moją duszę i ogarnął mnie całego.  Wiedziałem - to się stało! Zawładnęło mną życie, obfite życie”
Choroba już nigdy nie powróciła, a Stanley Jones stał się jednym z najwybitniejszych  misjonarzy  wśród  Hindusów.
Jego wnikliwa analiza chrześcijańskiego  poselstwa  opartego  na  Ewangelii, rzuca wiele światła na niezwykle trudny problem ludzkiego cierpienia.

Od czego to wszystko się rozpoczęło? Moja żona Halina chorowała od dłuższego czasu. Odwiedziła wielu lekarzy, wiele babek (znachorek). Poprawy jednak nie było. Dalsze poszukiwania sposobu na wyzdrowienie doprowadziły do nawiązania przez nas kontaktu z super bioterapeutami. Tak się złożyło, że przyjaciółka żony zaprosiła ją na kursy bioenergetyki wg. metody Dżuni. Zawiozłem tam żonę wraz z jej przyjaciółką.

Kurs zainteresował zarówno Halinę, jak i jej przyjaciółkę. Wioząc je obie po raz drugi na kurs, pomyślałem, że i ja mógłbym pójść, zobaczyć i posłuchać wykładu. Tak też postąpiłem. Pamiętam, że wykład wydał mi się nadzwyczaj ciekawy, i to, że moją osobą zawładnęło dziwne uczucie.

Dotychczas żyliśmy w gronie rodzinnym, tak jak wszyscy ludzie z naszego otoczenia. W święta mieliśmy spotkania i zabawy. Prowadziliśmy rozmowy i dyskusje na różne tematy. Cieszyliśmy się z naszych dorastających synów, z posiadania domu i z pomyślności w prowadzeniu spraw dnia powszedniego. Żyjąc w tej właśnie atmosferze zetknęliśmy się z kursem, który stanowił dla nas coś nieznanego i nowego.

„Umiłowani, miłujmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga, i każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przez Niego żyli. Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za nasze grzechy. Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować” (1Jana 4:7-11 ).

Miłość od niepamiętnych czasów stanowiła inspirację poetów, muzyków, malarzy i innych artystów, którzy swymi dziełami starali się oddać piękno tego zjawiska.

Brazylijski nowelista Paulo Coelho napisał, że ani czas, ani mądrość nie zmieniają człowieka – wyłącznie miłość jest zdolna odmienić istotę ludzką.

Muzyk Bob Dylan doradzał: „Aby znaleźć miłość, nie pukaj do żadnych drzwi. Gdy przyjdzie twoja godzina, sama wejdzie do twego domu, w twe życie, do twego serca.”

Natomiast nasz rodzimy pisarz i reżyser filmowy Tadeusz Konwicki twierdził, że „miłość to jeszcze jeden nałóg młodości, ryzykowne gry, oszałamiające stany nieważkości.”

Witold Chmielecki znany czytelnikom powieści fantasy jako Feliks W. Kres wydaje się bardzo surowo oceniać miłość. Jeden z bohaterów jego powieści „Król bezmiarów” dobitnie stwierdza, że „w imię miłości popełniono na świecie więcej zbrodni niż w imię czegokolwiek innego, wyjąwszy może władzę! To najbardziej podstępne, okrutne i zaborcze uczucie, jakie może dotknąć człowieka, wyzwala bowiem inne: zawiść, zazdrość i gniew. … bez miłości świat byłby szczęśliwszy…”

Jakże wiele odmiennych wyobrażeń kryje się pod pojęciem miłości!