To było grudniowe południe czy też popołudnie, gdy ocknąłem się. To, czego doznałem, nie byłem w stanie określić mianem snu czy wizji. Nawet dziś, po wielu latach nie umiem tego określić. Nigdy wcześniej nie przeżyłem czegoś podobnego: zbyt realne i dotkliwe, aby było snem, a zbyt nierzeczywiste, aby było prawdziwym zdarzeniem. Jedno jest pewne, wywarło to na mnie takie wrażenie, że padłem z łóżka na kolana i po raz pierwszy w swoim życiu szczerze, ze łzami w oczach, z bólem wyrywającym się z dna serca zawyłem do Boga: "Ojcze! Pomóż mi, gdyż nie radzę sobie sam !". Kiedy tak wołałem do Boga, miałem ten obraz wciąż przed oczyma. Byłem jakby zawieszony w rozpadlinie bez dna.

„Nastąpiła chwila wielkiego napięcia. Każda część mojego organizmu drżała wraz z drganiami silników rakiety Saturn V. Po sześciu latach intensywnego szkolenia w symulatorach ‘Apollo’ piątej z kolei wyprawy człowieka na Księżyc, nie mogłem się już doczekać kiedy będę w drodze. Trzech z nas, to znaczy John Young, Ken Mattingly i ja zostaliśmy przypięci do naszych foteli odliczając ostatnie sekundy...5, 4, 3, 2, 1, start! Następnie byliśmy już w atmosferze. To był początek jedenastu najbardziej ekscytujących dni mojego życia. Widok Ziemi z odległości 29000 kilometrów był niesamowity -jak brylant - niebieskie oceany pokryte bielą śnieżnych chmur, szare obszary kontynentów. Ten mały kryształowy brylant - Ziemia był zawieszony w czarnej przestrzeni. Chodziłem po Księżycu pełen podziwu i zadumy. Panowała tam przejmująca cisza i napełniająca trwogą atmosfera. Krajobraz był przepiękny, pełen kraterów w najrozmaitszych odcieniach szarości. Wyglądało to tak jakby dopiero stworzone, czyste, nie zepsute, nie tknięte... Byłem dumny, że należałem do niewielu z tych, którzy mieli to właśnie przeżycie.

Urodziłem się w rodzinie Polskiej o tradycji Rzymsko-Katolickiej wśród Polonii w USA. Moi dziadkowie wyjechali z Polski z dwóch powodów: „za chlebem” a także, żeby uniknąć poboru do wojska carskiego pod zaborem rosyjskim. Moje korzenie w Polsce są stare i głębokie, sięgają aż do piętnastego wieku. Wiele tradycji polskich pozostało w mojej rodzinie i w tym mówienie w domu po polsku ale moim pierwszym językiem (z oczywistych powodów był angielski). Byłem wiernym członkiem Kościoła Rzymsko-katolickiego, nawet ministrantem a także byłem również bardzo dumny z tego, że w 1978 r. został wybrany Polak na tzw. tron Apostoła Piotra.

Kiedy skończyłem liceum, mogłem iść albo na studia albo robić coś innego z moim młodym życiem. Pomimo obaw mojej mamy i zgodnie z poczuciem zobowiązania mojego taty wobec Ameryki zgłosiłem się do Wojska Amerykańskiego na ochotnika, zostałem przyjęty do szeregów Marynarki Wojennej USA w 1982 r.  

Nigdy nie byłem specjalnie religijny. Moją katolicką edukację w tym zakresie skończyłem w 6. klasie szkoły podstawowej. Już wtedy zauważyłem, że powtarzane bez końca pacierze i wklejanie świętych obrazków do zeszytu do religii ma niewiele wspólnego z wiarą i nie zbliża mnie do Boga.                                                                                                                              

Kiedy zacząłem pracę zawodową powoli wpadłem w kierat codzienności: dom-praca-dom itd. Życie zaczęło toczyć się w przerażająco nudnym dla mnie schemacie. Wszystko to działo się w realiach PRL-u, który dodatkowo potęgował we mnie poczucie pustki.