„Umiłowani, miłujmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga, i każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przez Niego żyli. Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za nasze grzechy. Umiłowani, jeżeli Bóg nas tak umiłował, i myśmy powinni nawzajem się miłować” (1Jana 4:7-11 ).

Miłość od niepamiętnych czasów stanowiła inspirację poetów, muzyków, malarzy i innych artystów, którzy swymi dziełami starali się oddać piękno tego zjawiska.

Brazylijski nowelista Paulo Coelho napisał, że ani czas, ani mądrość nie zmieniają człowieka – wyłącznie miłość jest zdolna odmienić istotę ludzką.

Muzyk Bob Dylan doradzał: „Aby znaleźć miłość, nie pukaj do żadnych drzwi. Gdy przyjdzie twoja godzina, sama wejdzie do twego domu, w twe życie, do twego serca.”

Natomiast nasz rodzimy pisarz i reżyser filmowy Tadeusz Konwicki twierdził, że „miłość to jeszcze jeden nałóg młodości, ryzykowne gry, oszałamiające stany nieważkości.”

Witold Chmielecki znany czytelnikom powieści fantasy jako Feliks W. Kres wydaje się bardzo surowo oceniać miłość. Jeden z bohaterów jego powieści „Król bezmiarów” dobitnie stwierdza, że „w imię miłości popełniono na świecie więcej zbrodni niż w imię czegokolwiek innego, wyjąwszy może władzę! To najbardziej podstępne, okrutne i zaborcze uczucie, jakie może dotknąć człowieka, wyzwala bowiem inne: zawiść, zazdrość i gniew. … bez miłości świat byłby szczęśliwszy…”

Jakże wiele odmiennych wyobrażeń kryje się pod pojęciem miłości!

Kiedy po raz ostatni czytaliśmy Biblijną Pieśń nad pieśniami?

Jest to niezwykle ciekawa księga ale bardzo trudna w całościowej interpretacji.

Jest tylko kilka wierszy, które wyjęte z kontekstu tej księgi idealnie nadają się na ślubne okazje, jak te z rozdziału ósmego:
Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu, jak obrączkę na swoim ramieniu. Albowiem miłość jest mocna jak śmierć, namiętność twarda jak Szeol. Jej żar to żar ognia, to płomień Pana. Wielkie wody nie ugaszą miłości, a strumienie nie zaleją jej. Jeśliby kto chciał oddać za miłość całe swoje mienie, to czy zasługuje na pogardę?

Całościowa analiza tej księgi jest niezwykle trudna i obecnie bardzo niepopularna. Natomiast w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, w średniowieczu jak również w okresie reformacji, ta księga cieszyła się ogromną popularnością i znamienici kaznodzieje z pasją zagłębiali się w jej studiowanie i publiczne zwiastowanie. Średniowieczny mistyk Bernard z Clairvaux (zmarły w 1153) napisał 86 kazań na podstawie pierwszych dwóch rozdziałów tej księgi, a jego uczeń Gilbert von Hoyland, napisał jeszcze 58 artykułów opartych na kolejnych rozdziałach.

Literalne znaczenie i oczywisty sens tej księgi jest związany z pięknem romantycznej i zmysłowej miłości oblubieńca i oblubienicy. Posługując się barwnym i obrazowym językiem, autor tej księgi maluje namiętne sceny, w których zakochani wyrażają swą płomienną miłość.

W przedstawionych obrazach możemy oglądać zarówno piękno miłosnych uniesień jak i chwile rozczarowania, niepokoju i nieporozumień.

Jednak literalna interpretacja nie znalazła powszechnej akceptacji w Kościele i zdecydowana większość komentatorów i interpretatorów doszukuje się w tej księdze głębszych, duchowych treści. Idąc w tę stonę musimy zachować wielką ostrożność i umiar. Alegoryzowanie wszystkich szczegółów prowadzi do absurdów i niedorzeczności. Niektórzy dopatrzyli się w policzkach oblubienicy zewnętrznej pobożności i dobrych uczynków, w jej złotych łańcuszkach i srebrnych ozdobach doszukiwali się wiary, świętości i cnoty, w kolcach róży widzieli pokusy, prześladowania, przestępstwa i heretyków, w powozach Aminadaba zobaczyli diabła, a w zamkniętym ogrodzie i zapieczętowanym źródle odkryli wieczne dziewictwo Maryji.

Mat 5:17-20: Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios.

Pan Jezus, już po krótkim czasie od rozpoczęcia Swej publicznej służby, wzbudzał ogromne zainteresowanie tłumów:
[Mt 4] (25): I szły za nim liczne rzesze z Galilei i z Dziesięciogrodu, i z Jerozolimy, i z Judei, i z Zajordania.
[Mt 8] (1): A gdy zstąpił z góry, poszło za nim wielkie mnóstwo ludu.

Wpośród tej licznej rzeszy znajdowali się także przedstawicielie religijnej elity, faryzeusze, saduceusze i uczeni w Piśmie, którzy przychodzili do Jezusa aby zadawać Mu trudne i podchwytliwe pytania. Wielu zadawało sobie pytanie czy Jezus jest obiecanym Mesjaszem, który miał przyjść. Jego magnetyzująca osobowość, niezwykła pewność siebie połączona z łagodnością i pokorą, towarzyszące mu cuda, władza nad demonami, chorobami oraz pełna mądrości i wielkiej siły przekonania nauka, którą głosił, sprawiały, że ludzie zastanawiali się co będzie dalej. Niektórzy, bardziej krytycznie nastawieni, przyglądali się wszystkiemu z pewną dozą nieufności, lękając się czy aby pod płaszczykiem religijnego ferworu i aktywności, nie kryje się jakieś oszustwo.

W owym czasie jak i w minionych wiekach, pojawiło się wielu zwodzicieli i szarlatanów, którzy mienili się Bożymi posłańcami. Pan Jezus mówił o nich w Ewangelii Jana 10: 8 nazywając ich złodziejami i zbójcami. Mając za sobą bogatą historię niewierności i odstępstwa, pobożni Żydzi mieli się na baczności, aby nie paść ofiarą kolejnego oszusta, który próbowałby odwieść ich od wierności jedynemu prawdziwemu Bogu Jahwe.

Boży wierny sługa Mojżesz ostrzegał przed zwodzicielami, którzy posługując się rzekomymi proroctwami, wizjami, znakami i cudami, próbowaliby nauczać czegoś, co nie byłoby zgodne z już danym im objawieniem i sprowadzać z jasno wyznaczonej przez Boga drogi:

Rz 2:1-15: Nie ma przeto usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo. Bo wiemy, że sąd Boży słusznie spada na tych, którzy takie rzeczy czynią. Czy mniemasz, człowiecze, który osądzasz tych, co takie rzeczy czynią, a sam je czynisz, że ujdziesz sądu Bożego? Albo może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi? Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny; tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta.  Tak, utrapienie i ucisk spadnie na duszę każdego człowieka, który popełnia złe, najprzód Żyda, potem i Greka, a chwała i cześć, i pokój każdemu, który czyni dobrze, najpierw Żydowi, a potem i Grekowi.  Albowiem u Boga nie ma względu na osobę. Bo ci, którzy bez zakonu zgrzeszyli, bez zakonu też poginą; a ci, którzy w zakonie zgrzeszyli, przez zakon sądzeni będą; gdyż nie ci, którzy zakonu słuchają, są sprawiedliwi u Boga, lecz ci, którzy zakon wypełniają, usprawiedliwieni będą. Skoro bowiem poganie, którzy nie mają zakonu, z natury czynią to, co zakon nakazuje, są sami dla siebie zakonem, chociaż zakonu nie mają; dowodzą też oni, że treść zakonu jest zapisana w ich sercach; wszak świadczy o tym sumienie ich oraz myśli, które nawzajem się oskarżają lub też biorą w obronę; będzie to w dniu, kiedy według ewangelii mojej Bóg sądzić będzie ukryte sprawy ludzkie przez Jezusa Chrystusa.

• Czy Zakon (Boże Prawo spisane przez Mojżesza) jest uniwersalną regułą i obowiązuje całą ludzkość aż do dnia sądu ostatecznego?
• Czy Zakon został dany wszystkim ludziom, czy tylko jednemu wybranemu narodowi?
• Czy Zakon został włożony do ludzkich serc? Jeśli tak, to kiedy?

Aby odpowiedzieć na te pytania, spójrzmy na kilka bardzo jednoznacznych wypowiedzi Słowa Bożego.